Ik was een pleegkind.
In en uit mijn leven, vanaf het moment dat ik gleed uit de schoot van mijn moeder op £ 5. 4 OZ. op 22 augustus 1989 werd ik voortdurend geplaatst in en uit pleegzorg. Mijn moeder had een verslaving aan cocaïne, ze gebruikte om te schieten me toen ik zo jong als 4 jaar oud.
Ze worden gebruikt om me meedogenloos te slaan, of twee keer werd ik zelfs naar het ziekenhuis als gevolg van gebroken ribben, gebroken botten, en slechte snijwonden en blauwe plekken die zo slecht dat mijn dokter vertelde me dat ik had het geluk om al mijn ledematen hebben besmet nog, laat staan om te leven.
Dat Crazy Realisatie.
In eerste instantie dacht ik dat pleegzorg ging om mijn ontsnapping te zijn, waar ik was volledig vrij van mijn moeder, van de straf, de pijn, maar nee. Ik was zo verkeerd dat het leidt me te bedelen voor hen om gewoon te nemen me terug naar mijn moeder.
De gedachte had ik door mijn hoofd op het moment was dat het niet uitmaakt hoe slecht het kreeg in het huis van mijn moeder, maakt niet uit hoe hard ze sloeg me, dat ik beter af zijn dan in de pleegzorg zouden zijn.
De reden hiervoor was de telefoontjes, de bezoeken, de letters en de verjaardagskaarten. Elke keer dat ik haar zag, zou ze me te manipuleren door te denken dat ik had het veel slechter bij mijn pleeggezinnen dan ik deed met haar. Ze zou me vertellen dat ik haar hart doodde, kwetsen haar veel meer dan ze me ooit had pijn.
Ze zou hints van te maken in elk gesprek dat we hadden, zelfs in therapiesessies. Er was geen ontsnappen aan haar schuld reizen. Ik zat in de val.
Dus natuurlijk, dat was mijn eerste gedachte, dat al deze pijn zou eindigen voor haar als ik gewoon een manier om terug te gaan vinden. Zelfs na alles wat ze deed voor mij, ik hield van haar nog steeds. Het was alsof haar manipulatie maakte zeker van
Mijn Oplossing:.
Weglopen
Maar toen ik ouder werd, en de keuze van een verblijf in de pleegzorg voor de rest van mijn jeugd trok dichter, realiseerde ik me dat ik niet wilde niet! Ik was ziek van wordt gekwetst. Ik wilde weg van alles.
De komende paar jaar later, bleef ik proberen te lopen vanaf het systeem. Elke keer als ze me betrapt, zetten ze me in een hogere plaatsing.
Het ging van gestructureerde huizen, aan de groep huizen, zelfs zover Juvenile Hall, maar dat ik nooit gestopt, het slechts maakte het moeilijker om het personeel te overtreffen voordat ze aangepakt me op de grond en sleepte me naar de stille kamer.
Ik