We gaan naar het Lake Zodra More

We gevangen twee bas, vervoeren ze in stevig alsof ze makreel, ze over de zijkant van de boot te trekken op een zakelijke manier, zonder schepnet en verdoven ze met een klap op de achterkant van het hoofd . Toen we terug voor een duik voor de lunch, het meer was precies waar we het had achtergelaten, hetzelfde aantal centimeters van het dok, en er was slechts de geringste suggestie van een breeze8. Dit leek een volkomen betoverende zee, dit meer je kon aan zijn lot voor een paar uur en terug te komen, en vinden dat het niet had geroerd, deze constante en betrouwbare watermassa.

In het ondiepe water, de donkere, water geweekt stokken en takken glad en oud, waren golvende in clusters aan de onderkant tegen de schone geribbelde zand, en het spoor van de mossel was duidelijk. Een school van minnows zwommen door, elke minnow met zijn kleine individuele schaduw, een verdubbeling van de opkomst, zo helder en scherp in het zonlicht. Enkele van de andere kampeerders waren in het zwemmen, langs de kust, een van hen met een stuk zeep, en het water voelde dun en helder en ijl, door de jaren heen is er deze persoon met de taart van zeep, dit cultist9 was geweest, en Hier was hij.

Er was geen years.Up naar de boerderij geweest om het diner door de krioelende, stoffige veld, de weg onder onze sneakers was slechts een twee track road. De middelste baan ontbrak, de een met de sporen van de hoeven en de vlekken van droge, schilferige mest. Er waren altijd drie nummers om uit te kiezen bij het kiezen van welke track te wandelen in geweest; Nu de keuze is beperkt tot twee. Voor een moment miste ik vreselijk het midden alternatief.

Maar de manier waarop leiding langs de tennisbaan, en iets over de manier waarop het lag in de zon gerustgesteld mij; de tape had langs de backline losgemaakt, de steegjes waren groen met bananen en ander onkruid, en het net (in juni geïnstalleerd en verwijderd in September) zakte in de droge middag, en de hele plaats gestoomd met hitte en honger en leegte.

Er was een keuze van taart voor het dessert, en één was bosbessen en één was appel, en de serveersters waren hetzelfde land meisjes, er hebben geen verstrijken van de tijd alleen maar de illusie van het als in geweest, een gedaald curtain10 de serveersters waren nog vijftien ; hun haar hadden gewassen, dat was het enige verschil dat ze naar de bioscoop geweest en gezien de mooie meisjes met de schone hair.

Summertime, oh, zomer, patroon van het leven onuitwisbaar, de fade bewijs meer, de bossen u