Hoeveel mensen zijn op een plaats van geluk vervoerd door de tijd en de liefde waar alles is mooi en alle dierbaren zijn er, om vervolgens terug naar het heden worden schokte waardoor ze verdrietig en verlaten?
Als de taxi stopt Ik ben ineens terug in de tijd gekatapulteerd. Hier ben ik in de voorkant van het huis was ik zoveel jaren geleden geboren; of was het gisteren? Tijd is het enige wat we niet kunnen controleren, en heeft de mogelijkheid eeuwige te lijken of te verplaatsen met de snelheid van het licht, afhankelijk van de stemming en vandaag brengt me terug zonder te vragen mijn toestemming; het nooit doet.
Het is sterk en meedogenloos, nooit zorg voor degenen gevoelens. Het is gewoon enveloppen mij en voert mij in het verleden waar er geen onderscheid meer tussen realiteit en idealisme.
Ik kijk omhoog naar het oude gebouw focussen op de ramen op de derde verdieping. Plotseling zie ik mijn oma kijkt uit en zwaaide naar me. Op haar lippen is de tedere glimlach die ik zo innig lief. Ik kan de woorden roept ze altijd te horen: 'Kom snel, ik heb net genomen uit de koekjes uit de oven'.
Hoe goed zij kent mij en mijn liefde van hete zelfgemaakte koekjes die niet kan worden vergeleken met iets verkocht in supermarkten of ergens anders. Zij zorgt er altijd voor dat er een partij op me te wachten op mijn terugkeer uit school.
Ik spring uit de taxi te popelen om naar boven draaien om de warmte van het huis, de omhelzing van de vrouw die altijd maakt me geliefd en speciale ongeacht hoe ik kijk of het uitvoeren van in al mijn activiteiten; haar ben ik altijd haar speciale 'Rosebud', het kind dat geen kwaad kan doen.
Maar zoals ik het plaatsen van mijn voeten op de stoep 'tijd' met zijn genadeloze tentakels grijpt mij en neemt de controle weer en brengt me terug naar het heden. Er is niemand bij het raam, het is goed gesloten en oma is er niet meer, het huis is leeg. Met een zwaar hart betaal ik de bestuurder ...........................