Na het luisteren naar vijf minuten van de computer geekyspeak tussen mijzelf en een verkoper, de ogen van mijn man de neiging om over glazuur, waardoor hem hulpeloos tegen de roofdieren. Ik pakte mijn moment en maakte mijn verhuizing. Ik snagged een man in een blauw shirt en ratelde mijn bestelling als een vijf-sterren generaal. Hij gaf de geringste hint van een neerbuigend grijns toen ik gaf mijn onervarenheid in de wereld van gaming en draadloze technologie.
Het zien van de donkere blik in mijn ogen, nam hij twee stappen terug, dan is verspilde geen tijd verwerven van de goederen die ik vermeld. Een korte tijd later, stond ik in de kassa mijn soon-to-be nieuwe computer bewaken. Succes! Ik bereikte de kassier en swiped mijn creditcard zo snel stuurde een rookwolk en een kleine vlam. Ik geladen mijn buit en sleepte mijn vermoeide zelf thuis. Succes komt met een prijs, echter. De stress van de dag had zijn weg met mijn lichaam. Ik at genoeg Advil vandaag om in aanmerking komt voor een levertransplantatie te worden.
Als ik een drinker, zou ik zijn shnockered nu. In feite, zou ik zijn een lus door de lunch en het zingen slecht Carrie Underwood karaoke in een bar door een diner. Echt. Ik kan het niet dragen van een tune in een emmer. Vraag mijn kinderen. Honden lopen van mij. Ik ontdekte iets interessants vandaag. We betaalden minder voor deze nieuwere, snellere, meer glamoureuze computer dan degene die we vijf jaar geleden kocht. Die computer kost ook minder dan zijn voorganger, de kosten in 2000. Ik zou graag denken dat de prijzen dalen als technologische vooruitgang, maar ik zou gek mezelf.
De technologie verbetert, maar de kwaliteit van de productie afneemt. Vijf jaar vanaf nu zal ik terug bij Best Buy zijn, op zoek naar de computer die ik vandaag gekocht vervangen. Alleen zal ik niet om mijn man. Ik zal enkel fijn met een survival kit bestaat uit een rol van Tums, een fles Excedrin, een groot net, een creditcard, en wat rauw vlees te gooien naar de haaie