Meisje Lost in Translation (Tokyo)

vervolgens naar Roppongi. Dit is echt toeristisch met de meeste expats hier, en Laura nam me mee naar een restaurant waar we aten kip hart en kip darmen. Het is een kruising tussen gegrilde kip en rundvlees - maar bloedige verschrikkelijk. We maakten zo'n puinhoop met het voedsel overal te wijten aan een gebrek aan eetstokje vaardigheden, de vloer om me heen leek op de vloer rond een peuter eten in een kinderstoel. We lachten zoveel waren we letterlijk huilen, de jongens in het restaurant dachten dat we gek waren.

Gecontroleerd uit het hostel en ontmoette Tom terug in Yoyogi park voor een paar uur, en hij sprak goed Engels en werd bij het vullen van mij op de Japanse cultuur. Ik kreeg toen de vrouwelijke enige nachtbus naar Kyoto waarvan 8 uur in beslag nam. Er was een mooie Japanse dame waarschijnlijk in haar 60 `s die duidelijk had medelijden met de arme Engels meisje zat op haar rugzak naar pasteuze, moe en verloren. Ze kwam over en zorgde ervoor dat ik wist dat ik in de juiste halte, en dan mijn toegewezen zetels die was één van haar weg liet ze me.

Ze sprak een beetje Engels, en ze liet me hoe het opzetten van mijn verstelbare stoel, vertelde me wanneer de bestuurder stopte voor ons om een ​​plaspauze hebben als ik niet begrijp de aankondigingen, vervolgens gedeeld ze de helft van haar mandarijn met mij. De reis was toch al te slecht, maar `t slapen veel - het lijkt allemaal Japanse vrouwen snurken !!!