De Talking Standbeelden Van Rome

Oorspronkelijk zich op verschillende plaatsen in de stad van Rome, de zogenaamde praten standbeelden

zijn misschien wel een van de beste uitingen van die echte Romeinse ziel, van nature geneigd om satire en lagers een oneerbiedige houding tegenover de macht en zijn uiterlijk vertoon. Hun verhaal begon tijdens de pauselijke tijdperk, toen de mensen begonnen te laster hangen op de hals van deze satirische sculpturen.

Als vandaag de beroemde Pasquino

is de enige overlevende, een keer in de lijst was langer en opgenomen beelden die vaak hebben gegeven hun namen aan de plaatsen waar ze werden gevonden (dit is het geval van de Piazza di Pasquino of Via del Babuino). De andere beelden zijn Marforio op de binnenplaats van de Capitolijnse Museum, Madame Lucrezia in het Piazza San Marco, de Abate Luigi in Piazza Vidoni, de Facchino in de Via Lata, en de Babuino in de Via del Babuino.

Onze

Pasquino is een standbeeld van de Hellenistische periode (daterend uit de 3e eeuw voor Christus), en wat overblijft van het is eigenlijk een fragment van twee lichamen, waarvan er waarschijnlijk beeltenis van een Griekse Warrior, misschien Menelaos, het ondersteunen van het lichaam van de stervende Patroclus. Het lijkt erop dat oorspronkelijk het standbeeld, ontdekt in 1501 als gevolg van de nabijgelegen opgravingen, was te zien in het stadion van Domitianus, dat wil zeggen de huidige Piazza Navona.

Het werd uiteindelijk verplaatst naar de huidige locatie, dat is de oude Piazza di Parione (die ook de naam van dat district) en die vandaag de dag bekend staat als de Piazza di Pasquino.

De naam van het beeld is net zo mysterieus als de oorsprong en zo is wat het voorstelt. Er zijn verschillende verhalen over en de meest erkende vertelt dat de naam Pasquino was dat van een vakman van Rione Parione (een kapper of een kleermaker of schoenmaker), bekend om zijn satirische ader. Volgens anderen is het die van een restaurateur die zijn eigen verzen werd exposeren in dat plein.

Tot slot, andere versies spreken van de leerkrachten van de Latijnse grammatica en karakters van de Boccaccio's Decameron. Ik denk graag dat een standbeeld zo populair, dat de stem gaf aan het Romeinse volk zo slim, dankt zijn naam aan een van de meest nederige lid van de gemeenschap, een winkelier, een ambachtsman of een restaurateur verslaafd aan poëzie en de geest vol oneerbiedige satire.

De kartels en satirische posters die rond de hals van de sprekende beeld