Mijn Melt Down

mijn Melt Down by Dawn Saul

Wat nu? Mijn geliefde kind is dood, maar de wereld gaat nog steeds door. Niemand schijnt te begrijpen. Iedereen wil dat ik okay te zijn Zijn weer gelukkig. Ze willen dat ik normaal te zijn, maar ik geloof niet dat het volledig uit bezorgdheid voor mijn welzijn. Niemand weet hoe de deal met een rouwende ouder. Iedereen is aan de rand en is van mening dat als ze de naam van mijn zoon te noemen, het zal me nog meer overstuur. Of, erger het zal hen verstoren.

Andere ouders komen met hun eigen set van paranoia en angst; ze denken: "Wat als er iets gebeurt er met mijn kind?" Vrienden en familie willen de 'oude ik' terug, sommigen zeggen dat ze niet kunnen op hun gemak om me nog langer. Sommige zijn gegaan uit van hun manier om me te voorkomen, tot het punt van het draaien van hun winkelwagentje de tegenovergestelde richting in de supermarkt eiland ... gewoon zo zouden ze niet te hebben om mij te spreken! Nog, de weinige vrienden die bellen zeggen: "Wij houden niet van je te zien als dit. Je moet er overheen te komen. Ga door.

Je bent niet leuk meer! "Het slechtste opmerking die ik heb ontvangen was van een oudere vrouw in de kerk, die zei:" Het spijt me zo Dear. Ik weet hoe je je voelt, mijn geliefde Barney overleed vorig jaar! "(Barney is een HOND! Haar Yorkshire Terrier! Een verdomd hond !!!) Begrijp me niet verkeerd, ik hou van dieren. Ik ben een huisdier minnaar /eigenaar en PETA lid! Hoewel, ik begrijp niet hoe kan iemand vergelijkt het verlies van een hond aan een kind? Ik hou van mijn hond ook, maar ik heb niet de geboorte van haar. Een hond is een geweldige metgezel.

Mijn kind is echter een deel van mij, voor altijd verbonden met mijn ziel. Als een moeder; Ik gevoed zijn lichaam met mijn eigen negen maanden, groeide hij onder mijn hart! Het is niet hetzelfde!

De lijst van ongevoelige opmerkingen gaat maar door! Het is beter gewoon om de telefoon uit te schakelen. Ik stopte de terugkeer telefoontjes, e-mails, of zelfs het beantwoorden van de deur! PJ dag omgezet in PJ (pyjama) weekend en vond ik mezelf in een interne strijd of te douchen of ga terug naar bed.

Ik stilletjes schreeuwde, "Ik wil gewoon met rust gelaten worden!"

Toch, de volgende moment dat ik verlang naar iemand om hier te zijn om te luisteren en te begrijpen. Wensen voor iemand die niet zou bekritiseren of rechter, maar laat mij natuurlijk treuren! (Wat, dat gebeurt te zijn op het moment!) Ik heb dagen waar alles wat ik doe is denken aan m