Excuseer mij! U kunt lopen dat door mij Again?

Mijn moeder vertelde me eens dat op een dag zou ik kinderen hebben en door die ervaring die ik zou leren hoe moeilijk het was om te lopen in haar schoenen. Natuurlijk heb ik haalde het uit alsof ze aan het praten was Chinees. "Wat heeft dat te maken met de prijs van thee in China?" Ik vroeg speels. Het was een vraag die ik vaak gebruikt om gedachtegang van een persoon ontsporen toen ik dacht dat een onderwerp werd te gevoelig voor mij, maar wat ik niet besefte op dat moment was dat mijn jeugdigheid was bemoeien met mijn vermogen om te redeneren.

Ik denk dat Socrates had gelijk toen hij zei de enige ware wijsheid is in het weten je weet niks

.

Nu drie kinderen later, de waarheid heeft mij geslagen uit mijn verdoving. Nooit in mijn wildste dromen kon ik me voorstellen dat mijn kinderen en ik verbale gekibbel. "Niet mijn kinderen", zou ik zeggen vaak tegen mezelf gerust te stellen wanneer ik ongehoorzaam kinderen ruzie met hun ouders zou zien. Mijn kinderen weten wel beter

. Ik geloofde echt dat tot die dag heb ik een ruzie met mijn zoon in een Footlocker winkel over een paar Nike's tennisschoenen.

Ik dacht dat ik de behandeling van mijn verantwoordelijkheid van het verstrekken van, maar een verbale geschil over een dure paar tennisschoenen veranderde mijn mening over dat. Mijn zoon zei en ik citeer, "Als je me niet dan krijg de Nikes Ik heb niets willen". Ik staarde hem voor een tweede als ik laat de woorden zich in mijn hoofd. Na het samenstellen van mezelf, draaide ik naar hem toe en zei: "Het eerste wat je hoeft te doen is het repareren van je gezicht voordat ik je een make-over in hier.

Vervolgens heb ik wil dat je begrijpt dat mijn verantwoordelijkheden zijn voedsel, onderdak en kleding voor u. Ik dat doen, dus wees niet boos op mij, omdat je dure schoenen niet passen in mijn budget. Wat ik stel voor u te doen is om een ​​tweede te nemen om je gedachten te verzamelen en tonen meer waardering voor de dingen die je hebt "

Momenten als deze vaker gebeurd door de jaren heen. Er waren oorlogen uitputtingsslag. Natuurlijk was ik de laatste man staande, maar het feit bleef dat mijn kinderen hadden een scheefgetrokken betekenis van de werkelijkheid.

Op sommige momenten was het heel storend, maar vernederen niettemin.

Een liefdevol afkeer van mijn kinderen leek oxymoronic voor mij, maar dat was mijn kijk op de situatie. Maar binnen te duwen op de sintelblokken van mijn emotionele muur. Ik hou van mijn kinderen onvoorwaardelijk,