Tijdens de annalen van de uitgebreide geschiedenis van video gaming, afgezien van al het kinderlijke leren-en-play games, door de dichte mist van de first-person shooters en role-playing-titels, één vraag blijft dat naar behoren, vraagt om een winnaar, een laatste keuze staan: Wat is de beste 2D-vechtspel elke geschapen? Sinds de dagen dat Atari gaf ons een controller met een joystick en één knop, zijn populaire videogames opgenomen titels die de speler gekenmerkt beheersen van een personage dat, in een reeks van één-op-één gevechten, doorstond een toernooi waarin hij of ze moest de andere gevechten te verslaan.
Zelfs het Nintendo Entertainment System droeg een Teenage Mutant Ninja Turtles vechtspel laat in zijn ontwikkeling, samen met mini-games binnen grotere presentaties als World Games.
Maar het was pas in de 16-bit glorie van Sega Genesis en Super Nintendo dat de fighting game genre bereikt echte bekendheid met de opkomst van games als Mortal Kombat, met zijn nadruk op korreligheid en gore, en andere data, zoals Killer Instinct, Clay Fighter en Eternal Warriors.
Echter, er was een vroege nieuwkomer in de mix die altijd leek boven de anderen te staan, een die vele kwartalen nam in de arcades en slechts groeide succesvoller gedurende de console iteraties, steeds zo populair dat het voortgebracht meerdere films en zelfs kreten dat zijn alom bekend . Dat spel was, is en zal altijd Street Fighter.
Legacy
Het originele spel gemaakt door Capcom was eenvoudig genoeg, met Ryu, Ken, Blanka, Guile, en anderen vechten in een toernooi met basic en speciale moves. Zodra het vervolg aangekomen, en populaire karakters zoals M.
Bison, Cammy, en Chun Li bleef aanhang vergaren, Street Fighter nam echt uit. Uiteindelijk is het gekruist platforms, en zou zelfs andere mythos steken als Street Fighter karakters zou personages vechten uit de Marvel Comics canon en andere speciale evenementen. De geloofwaardigheid is in de populariteit en enkele franchises kan de eenvoudige naam kracht van Street Fighter passen.
Depth
Street Fighter is misschien wel het meest interessant, omdat in eerste instantie lijkt het erg intuïtief, vooral in het begin van de games, en iemand zou kunnen halen en hebben een schot.
Er waren geen ingewikkelde combo controles, geen buitensporig moeilijk beweegt, geen vreemde specialiteit timings of achtergrond dynamiek, alleen de strijders en hun capaciteiten. Deze schijnbare eenvoud, hoewel, daadwerkelijk heeft geleid tot