Wij rouwen om het verstrijken van de tijd, en meer specifiek, het overlijden van mensen wier leven geraakt ons monumentale manieren. Voor velen is de feestdagen zijn een melancholische tijd. En ook ik ben niet vrijgesteld van deze moedeloos gezindheid; nog, ik geniet van de mogelijkheid om die herinneringen te reanimeren ...
Misschien wel de meest ontroerende geur van de vakantie was de open haard in het kleine huis waarin ik heb zo veel Christmases. Op kerstavond was er een overvloed aan warmte uitstraalt van de bruine doos.
De geur van het brandende hout vermengd met de geur van de ceder kerstboom geplaatst voor het raam.
Als die twee aroma's zijn niet genoeg om mijn ziel duwtje in een tijd van het afgelopen jaar, dan kan ik Ook roepen de klank van de stem van mijn vader op diezelfde avond. Maar het was gewoon een gedicht te lezen een bescheiden vader, Ik zie dat moment als het toppunt van opwinding op kerstavond. Hij ontvouwde langzaam een haveloze krant die niet meer bestaat, en als mijn broer en ik zat dicht, begon hij. "T'was de nacht vóór Kerstmis en al door het huis ...
"
Liggend in mijn bed, ik sluit mijn ogen, en ik hoop dat de slaap zal komen. Ik adem langzaam, in een poging om de anticipatie onderdrukken, biddend dat de nacht gaat snel. En hoewel een diepe slaap nooit komt, is mijn opwinding niet onderworpen bij het eerste licht. Voordat sprinten om de kerstboom, ik haasten naar de andere kant van het bed van mijn moeder, trekken en trekken aan de covers genesteld rond haar gezicht. Ze opent haar slaperig, gezwollen ogen en glimlacht.
Deze samen met veel meer zijn beelden die nooit zal ophouden te bestaan.
En hoewel sommige van deze reflecties te brengen tranen in mijn ogen advertentie verlangens in mijn hart, ik ben blij met ze, maar toch. Sterker nog, ik wacht op deze jaarlijkse reis elk jaar, en de vakantie zou niet hetzelfde zijn zonder.