Wanneer deze betaalbare ziektekostenverzekering plannen kwam voor het eerst op het toneel, die waren ingeschreven betaald een vaste maandelijkse premie te dokteren van een gecontracteerde netwerk van service providers te krijgen. Dat netwerk opgenomen klinieken, ziekenhuizen en andere zorgverleners whod op de gestippelde lijn met de HMO ondertekend. Je zou willen noemen dit restrictieve, omdat je alleen de toegang tot alleen die binnen het netwerk period.
Nonetheless hebben, zorgorganisaties lijken hun plaats hebben in het grotere geheel der dingen en sinds ongeveer 1973, toen president Nixon keurde de HMO wet hebben gehad. Die wist betaalbare ziektekostenverzekering plannen werden gesubsidieerd door de overheid en daarom begonnen ze aan hun vleugels uit te slaan en te groeien. De concurrentie was hevig toen als gevolg van de subsidie, en dus zorgverzekeraars kon goedkopere deals.
It gebruikt te zijn dat HMO plannen werden gekocht door bedrijven voor hun werknemers, omdat zorgverzekeraars een organisatie een deal kon geven met de overheidssubsidie aan rug bieden ze. Deze waren goedkoper dan individuele ziektekostenverzekering plannen. Dan, verzekeringsmaatschappijen begon de rij artsen om een HMO sluiten. Blijkbaar werden de artsen te horen dat als ze niet meedoen, dan zou de verzekeringsmaatschappij andere artsen die zou toetreden en dan nemen hun patiënten weg te vinden. Veel artsen aangesloten bij een HMO om hun praktijken viable.
Over tijd bij te houden, de verzekeringsmaatschappijen bleef het aanbrengen van wijzigingen aan de artsen HMO contracten; dingen zoals de eis om meer patiënten te zien, het aanbieden van meer diensten die pre-goedkeuring en strengere afspraken over de vertrouwelijkheid nodig. Zorgorganisaties hadden hun hoogtijdagen tot het einde van de jaren 1980. Tegen die tijd, werden steeds meer vorderingen worden ontzegd en de leden begonnen te vertrekken in droves.
Claims werden geweigerd omdat de verzekeringsmaatschappijen onverstandig hadden geïnvesteerd hun geld