Toen de jongen steigerde op blote voeten in de zomer warmte, mijn jongen heeft een atleten voet, hij terloops opmerkte. Rudy geoefend. Hij wist dat elk spel. Vloot van de atleten te voet, op de dag kwam toen hij de varsity ploeg. Een eerstejaars, de Pedroias kleine ster zat op de bank op die noodlottige avond. Zijn wijze ouders hadden een kind individueel plan voor hun zoon gekocht, voor het geval. Rudy werd derde-string; op vier voeten vijf en 87 pond, niemand buiten de Pedroia clan dacht dat Rudy eigenlijk zou spelen. Nog, de hele familie keek zoals ze altijd deed. Randy was trots.
Hij heeft atleten voeten! hij zou opscheppen aan iedereen binnen gehoorsafstand, terwijl het aantrekken van looks van milde minachting. Eindelijk Rudys grote moment kwam. Het huis teams eerste-string te pakken brak een enkel en werd op een brancard afgevoerd het veld. De tweede-string te pakken kreeg clotheslined in de lies en bijna verloor zijn aan te pakken. Wanneer die onbewuste 200-ponder werd afgevoerd, de coach keek naar de bank en zag u! Hij blafte, Get in there! De menigte slaakte een collectieve zucht. Hes zo shrimpy! somebodys grootmoeder krijste. Maar Rudy wist de toneelstukken.
Het maakte eigenlijk niet uit. Tijdens een poging om struikelen de touchdown sprint van een monsterlijke vleugelverdediger, Rudys uitgestrekte tenen diende als lanceerplatform voor de tegenstander teams eindzone. Het geluid van een Pedroia middenvoetsbeentje kraken kon bij de vijftig yard lijn worden gehoord. Verzamelden zich rond Rudys bed in zijn semi-private ruimte waar alle drie van Bakersfield Highs gewonde spelers werden opgenomen in het ziekenhuis, was alleen Rudys familie glimlachen.
Wat? Randy Pedroia zeide: Mijn zoon heeft atleten voeten! Omdat ze een plan voor tieners uit een California Health Insurance-agent had gekocht, konden ze zich veroorloven om te glimlachen.