Machtsstrijd dan Afghanistan is een uniek openhartig, grondig onderzocht en belangrijke boek over de oorlog en een onmisbaar hulpmiddel om te begrijpen hoe we in het huidige moment in Afghanistan. Het zou moeten zijn verplichte lectuur voor buitenlandse diplomaten en militairen op weg naar Afghanistan, vooral Amerikanen - met speciale nadruk op deze passage waarin Eide reflecteert op zijn tournee in het oorlogsgebied: De belangrijkste reden voor mijn bitterheid was mijn steeds groeiende onenigheid met de strategie van Washington in Afghanistan.
Het was steeds meer gedomineerd door militaire strategieën, krachten en offensieven. Dringende civiele en politieke eisen werden behandeld als bijlagen bij de militaire taken. De VN was nooit echt betrokken of door Washington geraadpleegd over kritieke-strategie gerelateerde vragen, noch had zelfs het dichtst NAVO-partners. Nog belangrijker, had Afghaanse autoriteiten meestal geweest toeschouwers tot de vorming van een strategie gericht op het oplossen van het conflict in hun eigen land.
Eide eindigt zijn boek met een positieve noot, beweren dat terwijl het "makkelijk tot wanhoop en geloven dat het conflict in Afghanistan is een verloren oorlog en dat Afghanistan een mislukte staat dat niet kan worden gerepareerd", het is gewoon niet zo. Terwijl hij het idee dat de oorlog al verloren is verwerpt, komt men weg te geloven dat Eide teveel zou protesteren. Inderdaad, terwijl de ondertitel van zijn boek is "een kijkje in wat er mis ging en wat we kunnen doen om de schade te herstellen", na het lezen van zijn account, het herstellen van de schade lijkt ronduit onmogelijk.
Tot zijn krediet, Eide biedt redenen voor hoop in plaats van de voorschriften voor reparaties in de laatste pagina's van het boek. Voor de carrière diplomatiek gezant, mammoet onaangeboorde minerale rijkdom van Afghanistan, steeds meer opgeleide jongeren en de opkomst van nieuwe technologieën bieden een mogelijke weg van d