Blood On The Tracks werd uitgebracht in 1975 en betekende een terugkeer naar vormen op het gebied van zang-schrijven, commercieel en kritisch succes; één recensent verklaard "ten slotte, hebben we onze Dylan terug" in verwijzing naar de grotendeels akoestische arrangementen. Dylan zou het succes van Blood on the Tracks te volgen met de al even goed ontvangen, hoewel muzikaal anders, Desire en een lange en vruchtbare tour.
De comeback hij in 1975 begon uitgevoerd Dylan helemaal tot aan de jaren 1980 voordat godsdienst greep van zijn muziek en zijn bekering tot wedergeboren christendom vastgelopen zijn carrière voor de tweede keer. De jaren 1980, waar een wrede decennium Dylan, pogingen tot het inbrengen van verschillende genres in zijn muziek en de verschillende producenten al niet aan de schade die ironisch veroorzaakt door zijn eigen religieuze redding aan het begin van het decennium te keren en terwijl sommige albums uit de tijd deed het goed met de critici, het record kopende publiek waren gewoon niet meer luisteren.
Een comeback werd hard nodig en, op dezelfde manier als het was voor Johnny Cash drie jaar voorafgaand, een strip-it-all-down benadering bleek een winnaar. Uitgebracht in 1997, Time Out of Mind begon een opleving in kritische en commerciële revery dat Dylan nog steeds rijden. Een starker en donkerder album dan alles wat hij twintig jaar had gedaan, Time Out of Mind ging op drie Grammy awards te winnen en door critici in één adem genoemd als het begin van zijn carrière highs van Highway 61 Revisited, Blonde on Blonde en, zijn eerste comeback, Blood On The Tracks.
Perhaps was de nasleep van Punk, misschien was het slachten van Disco, maar het begin van de jaren tachtig bleek een harde weg voor vele kunstenaars en alle, maar eindigde de carrière van die van andere meesters van de comeback , Aerosmith. Hoewel de tijd is niet zo veel schuld als de band zelf. De jaren zeventig had gezien Aerosmith stijgen tot stadion rockers van de hoogste succes volk