Het werd geselecteerd door Tourte, de grote Franse bowmaker van de achttiende eeuw, als het beste materiaal voor het maken van viool strikken, en niets fijner is ooit ontdekt. Het heeft precies de juiste gewicht voor balans, de juiste korrelstructuur voor het behoud van zijn vorm en de juiste veerkracht voor het uiterste in boeg techniek. Vroeg in de ontwikkeling van de fijne violen van Italië, de Amati en Stradivari ambachtslieden vonden er was niets als de reus fijnspar of Zwitserse grenen voor een viool top.
Deze grote bomen groeiden tot in de hemel voor een honderd tot honderdvijftig voeten, en hun graan was zelfs en recht als parallelle lichtbundels. Dit hout vervulde de behoefte aan een materiaal van grote elasticiteit, maar licht van gewicht. Ze wist toen nog niet, maar wetenschappers hebben sindsdien ontdekt, dat geluid sneller reizen door dit hout dan alle andere, het bereiken van een snelheid door het graan in de lengterichting van vijftienduizend voet per seconde, een snelheid die bijna gelijk is aan die gevonden in staal.
Ze hadden geen technisch bewijs van deze, maar hun getrainde oren vertelde hen dat dit Sprucewood gaf de beste resultaten. Ze sneden de logs door op het kwartaal en zaagde door het centrum. Dan is de centrum randen werden aan elkaar gelijmd. Dit gaf hen identiek nerfstructuur van het midden naar beide buitenranden, de korrels zo gelijkmatig gelijkmatige en regelmatige. Na drie eeuwen van vioolbouw, is er niets gevonden die dit hout voor viool tops overtreft, en dus makers vandaag viel nog steeds de reus sparren voor dit deel van de viool.
Verschillende tropische houtsoorten zijn gebruikt voor het maken van de organen van de houtblazers. Het pittoreske cocoanut boom was een van hen. Het beste hout voor dit doel komt uit het West-Indië en Midden-Amerika, het groeit het beste in de zandige bodem langs de zee, of niet ver landinwaarts. In tegenstelling tot Pernambuco hout, worden alleen oude bomen gebruikt. Het hart is gesneden uit het onderste gedeelte van de boomstam.