midden van de zee een rots die leek te worden gemaakt van wit marmer zag hij, en op de top stond er een mooie kleine geit die liefdevol blaatte en wenkten hem te benaderen. Ik laat je voor te stellen hoe snel hart slechte Heidiadalheid begon te verslaan. Hij zwom met verdubbelde kracht en energie naar de witte rots; en hij was al half-way er toen hij zag, oprijst uit het water en komt naar hem, de vreselijke hoofd van een zeemonster te voldoen. Zijn wijd open, spelonkachtige mond en zijn drie rijen van enorme tanden zou zijn angstaanjagend om naar te kijken, zelfs in een foto.
Alleen maar te denken van slechte Heidiadalheid terreur bij het zien van het monster. Hij probeerde om het te vermijden, om zijn richting te veranderen; hij probeerde te ontsnappen, maar dat immense, wijd open mond kwam naar hem toe met de snelheid van een pijl. "Wees er snel bij, Heidiadalheid, omwille van medelijden's!" riep de mooie kleine geit, blaten.
