Een recent New York Times artikel, dat werd geschreven door Mark Landler en Helene Cooper, zei iets over president Obama dat griezelig vergelijkbaar was met woorden die werden gesproken door president Nixon veertig jaar of zo? geleden. Het artikel was getiteld, "Obama Zoekt Een cursus van Pragmatisme In het Midden-Oosten." Het besprak de moeilijke tijd en de kritiek van de voorzitter is onder geweest als gevolg van de reacties en acties om de onrust in het Midden-Oosten zijn regering.
Het artikel sluit af met de volgende woorden: "Obama heeft mensen verteld dat het zo veel makkelijker zou zijn om de president van China Als officiële zetten:." Niemand is loep Hu Jintao's (de Chinese premier) woorden Tahrirplein .
Het lijkt de president zou kunnen krijgen een beetje geïrriteerd dat anderen in dit land en in het buitenland hebben een of andere manier een verschil van mening met zijn beleid. Bijna op het punt dat hoe durft iemand te bekritiseren zijn beslissingen. Vergelijk deze weergave van zelfmedelijden met een beroemde Nixon citaat: "!.
Politiek zou een helluva een goede zaak zijn als het niet voor de $ # *% van de mensen" Soort klinkt als hetzelfde probleem: Ik ben de president van de Verenigde Staten. Ik moet in staat zijn om te doen wat ik wil, omdat ik dat veel slimmer dan de rest van jullie, jullie zijn weinig meer dan irriterende stoffen die mijn leven minder plezierig.
Het is een schande dat beide presidenten denken of dacht op deze manier. Het heet een democratie mogen we besluiten onze leiders 'vraag, zelfs als het hen irriteert.
Maar dit kanalisering van Nixon eindigt hier niet als je een beetje meer onderzoek. Onlangs heeft president Obama blijkt een zeer verontrustende tendens om gerechtelijke protocol en besluiten dat hij niet akkoord gaat met te negeren. Wanneer een federale rechter geacht zijn Gulf olieboringen moratorium illegaal, de administratie slechts ingetrokken de originele moratorium en vervangen door een vrijwel identiek tweede moratorium, een schertsvertoning dat de rechter snel geveld met woorden vermaant de administratie voor zijn duidelijke minachting voor zijn eerste uitspraak.
Meer recent, de voorzitter geacht dat de Defense of Marriage Act ongrondwettelijk zijn, een verantwoordelijkheid van de Hoge Raad, niet Barack Obama. Deze wet, maakt niet uit hoe men het bekijkt, is op de boeken voor ongeveer vijftien jaar en is niet zwaar op de proef of te licht bevonden in een rechtbank. De president zei dat hij e