Een van de meest verheffende beelden die ik herinner me was video van deze man, die net had gekregen uit van een van de torens na het instortte. Hij was een typische New Yorker: dikke New York accent, dikke, gespierde armen, dikke nek, stout bierbuik. En hoewel hij was bedekt met as en had bloed streaming van zijn hoofd, keek hij alsof hij een van 20 verschillende nationaliteiten leven in een vierkant blok straal van Manhattan had kunnen zijn.
Een verslaggever had naar hem gepakt en vroeg wat er gebeurd is.
Hij zei dat hij zou slechts uit één van de torens gekregen na het recht het instortte, en dat hij was ondergronds in de parkeergarage toen het gebeurde. De verslaggever vroeg hem of hij in orde was, en hij zei dat hij was, maar een andere man hield hem weg te trekken van de camera, in de straat. Ik kreeg het gevoel de andere man was een vriend of collega en wilde hem weg te krijgen van het gebied en een medische behandeling.
Voor de eerste man liet zich weg te worden getrokken, zei hij iets als: "Ze probeerden om ons te doden, maar ze niet kunnen.
We zijn Amerikanen, we zijn sterk en we zullen dit overleven. "
Toen ik dat zag, bracht tranen in mijn ogen. Zelfs nu het schrijven van dit, na te denken over die vent geeft me kippenvel.
Elk jaar rond deze tijd, de verschillende nieuws shows, zowel in Canada en Amerika, draaien hun 11/09 specials met beeldmateriaal van die eerste paar uur . Soms zie ik beelden heb ik nog nooit eerder gezien, net als vorige week.
CBC liep de documentaire speciale 102 minuten die de wereld veranderden, dat home video van New Yorkers die blokken leefde van de torens, geschoten vanuit hun appartementen opgenomen als het gebeurd is.
Maar ik heb nog de beelden van te zien . die kerel weer
Een interessant gebeurde in Japan na 9/11: de Amerikaanse bashing gestopt-zowel de goedmoedige natura en de boze variëteit. Mijn studenten waren verontschuldigend mijn eerste dag weer aan het werk, zich te verontschuldigen voor iets wat ze niet gedaan.
Maar na de tweede week of zo, het moratorium op de Amerikaanse bashing was voorbij. Ik herinner me nog precies wanneer het gebeurde. Tijdens een een-op-een met een niveau zes student
Zijn naam was Manabu en hij een vreselijke niveau zes was. 50 minuten, in hoogdravend, pijnlijke Engels, legde hij uit dat de aanslagen waren schuld van Amerika, omdat we ervoor gekozen om Israël te steunen over Palestina bijna 60