Op een dag kreeg ik een telefoontje van hem. Hij leek erg overstuur en vertelde me dat hij nodig had om me te zien. Niet dat hij me wilde zien, zodat verrekening van een rode vlag en ik besloten om hem te ontmoeten. Toen ik aankwam, leek hij erg angstig en zenuwachtig. Hij wilde in de buurt worden gehouden, maar had niets te zeggen, behalve dat hij dacht niet dat hij door een andere dag kon krijgen. Hij zei dat hij niet iets om voor te leven hebben.
Zijn leven was niet hetzelfde als voorheen zijn derde tour of duty. Niets leek echt, alles voelde als een droom en hij probeerde om net wakker.
Terwijl ik zat met hem en troostte hem en probeerde hem te laten zien van de schoonheid van het leven zelf. Ik voelde me bang binnen en zou niet laat hem zijn, totdat Ik was echt zeker dat hij zou gaan ok. Was hij een slachtoffer van PTSS? Natuurlijk was hij en is.
Na dat een paar weken later belde hij en vertelde me toen ik hem ontmoette die dag ging hij meteen naar een psychiatrisch ziekenhuis en gecontroleerd zich in.
Hij wist dat als hij didnt de geesten zou blijven hem achtervolgen en als ik was niet toegankelijk op een dag dat hij me nodig had, voelde hij dat hij kan het niet doorheen. Hij vertelde me ook dat we op de dag had ontmoet hij droeg zijn M-16 in de kofferbak van zijn auto, na onze ontmoeting zijn bedoeling was om de buurt te rijden door bossen, parkeert zijn auto en blazen zijn hoofd eraf. Onze bijeenkomst was niet bedoeld om een counseling sessie, maar eerder een manier voor hem om afscheid te nemen van mij.
Hij had niet verwacht dat onze uren van alleen maar praten en mij maakt hem de wereld is niet een vreselijke plek, precies waar hij was en wat hij had gezien slecht was. Ik hielp hem door deze emotionele achtbaan en ook deed hem beseffen zelfmoord was het antwoord niet.
Vandaag is hij niet in de Militaire langer, maar heeft nog steeds een zeer hoge trots voor iedereen die dient. Hij heeft zijn leven weer en ziet de zon als het is uit en vindt goed in.
Zal zijn herinneringen ooit weggaan? Geen probabably niet, maar ze leken te vervagen met de behandeling, zodat hij op zijn minst kunnen proberen om een aantal wat normaal leven te leiden.
Mijn volgende verhaal gaat over een jongen die is opgegroeid met mijn kinderen en mijn jongste zoon beste vriend. Deze jongen is net een van mijn eigen.
Hij was in het leger en deed