In beide landen, de macht van overheden of van kleine stadstaten veel langer geduurd. Italië bereikte natie alleen in 1870, en in Duitsland slechts een jaar later, in 1871. Met andere woorden, deze beide landen later dan andere Europese landen bij de vaststelling en uitvoering van de ideeën van nationalism.However waren, deze bijzondere situatie was de oorzaak van de ontwikkeling van een meer radicale merk van het nationalisme in deze twee landen dan in de andere landen van Europa.
Volgens de wijdverbreide mening van sociale wetenschappers, de reden voor de geboorte en de toetreding tot de macht in deze twee landen van de extreme vormen van nationalisme, nazisme en fascisme, was de verspreiding van de fanatieke nationalistische sentimenten in verband met de late vorming van nationale unity.In deze twee landen, en vooral in Duitsland, die het idee van het fanatieke nationalisme gepromoot werden bekend als "romantische nationalisten.
" De basisfuncties die romantische nationalisten kenmerkend zijn hun verheffing van het gevoel ten nadele van de rede, hun geloof dat hun land is begiftigd met een mystieke en mysterieuze "geest," en dat deze geest maakt hun natie superieur aan anderen. Tegen het einde van de 19e eeuw, werd romantisch nationalisme beïnvloed door racistische theorieën die toen werden wint brede acceptatie, en dat leidde tot de bewering dat de Europese races waren superieur aan de andere rassen van de wereld, en daarom had het recht om ze te regeren .
Romantic nationalisme verspreidde zich snel, weer, vooral in Duitsland, tijdens de eerste twee decennia van de 19e eeuw. Schrijvers als Paul Lagarde en Julius Langbehn steunde het idee van een soort hiërarchische wereldorde die Duitsers waren te beheren. Ze beweerden dat dit kan worden gerealiseerd als gevolg van de natuurlijke superioriteit van de 'Duitse geest "en" Duitse bloed, "en dat daartoe Duitsers moeten hun rug toekeren monotheïstische religies, zoals het christendom, en terug te keren naar