Ik ben al bloggen voor drie jaar. Ten eerste, het was gewoon een loutere uitdrukking van mijn gevoelens en wat is eigenlijk in mijn gedachten. Ik had nooit gedacht dat het zo ver komen.
Nu, consequent minstens een dag, heb ik geprobeerd om iets te schrijven. In welke thema en onderwerp. Ik weet eigenlijk niet halen. Ik heb geïnspireerd door de mensen om me heen. Man, kinderen, vrienden, moeder-in-law, co-docenten, studenten, de bedelaars op straat, en aan iedereen die mijn aandacht te schrijven trekt.
Het is allemaal nog maar net begonnen met een paar woorden, en dan zinnen en een paar regels die een of andere manier definieert mij en mijn disposities in het leven. Ik dacht dat het zou heel moeilijk zijn alleen wanneer u het begon. Maar eerlijk gezegd is het nog steeds.
Ik denk dat het is nooit gemakkelijk om te schrijven en kies woorden en lijnen. Het meest vooral wanneer andere mensen over de hele wereld het kan lezen. Mensen in tijden verwacht je als je schrijft. Denken dat je goed en vers. Helemaal niet. Ik heb nooit gedroomd om een schrijver voor.
Ik weet dat mijn woorden zijn beperkt en mijn zinnen zijn soms defect. Maar alles wat ik wil is om verhalen te vertellen. Dat is mijn droom geweest. Om verhalen te vertellen.
Bloggen afgezien van het geven van informatie wordt ook mensen te vertellen van uw verhalen, uw ondernemingen, leren en bovendien de schoonheid van het leven.
Ik heb nooit de dag dat ik naar voren te schrijven en spijt luid over wat ik denk dat goed is en waar ik hoop te worden gecorrigeerd. Ik vergeet nooit de woorden mijn gedachten eerste afgeleide en zet die in het schrijven.
En nu, als onderdeel van de stukken geschreven in mijn blog.