Iedereen op deze aarde heeft een verleden, en soms, we houden nostalgisch te zijn, dat het verleden te bezoeken in het geheim. Vrienden, collega's en familieleden zijn we in contact met hoe we nu en over onze professionele en gezinsleven kijken. We hebben te praten en een aantal andere online methodes om contact te houden. Maar mensen met wie we contact verloren, en die nog steeds bezetten een rustige plek diep in ons hart komen terug naar ons in de stilte van onze rustigste momenten. We ineens ontwikkelen een drang om uit te vinden waar en hoe ze zijn.
Maakt niet uit hoe hard we willen kunnen we niet herinneren iets dat ons terug zou verbinden met hen. Alles wat we hebben is de herinnering aan hun gezichten. En dan opeens herinner me dat we Facebook. Dus de erkenning van mensen door hun gezichten is de belangrijkste idee achter de categorie "profielfoto '' op Facebook. Dat is natuurlijk mijn persoonlijke mening. Dankzij social networking sites zoals Facebook, kunnen we terug komen met ons verleden en de mensen die het bezet.
Mensen kunnen hebben veranderd hun beroep, meer kwalificaties toegevoegd aan hun cv, verschoven huizen, of zelfs veranderde hun namen en titels, maar wat ze niet kunnen veranderen, is dat speciale gelaat die hen onderscheiden van de rest. Je gezicht verbindt uw verleden uw huidige, en verbindt je aanwezig om uw toekomst. De foto van je gezicht op Facebook kunt u opnieuw verbinding maken met dat verleden vertrokken lang achter. Dus ga je gang en laad je profiel foto op je Facebook-pagina nu.
Soms we willen gewoon weten over een aantal van onze oude bekenden; hoe ze zijn of wat ze doen na zoveel jaren. We zouden blij zijn en geïnspireerd door hun succesverhaal. Hoe dan ook, hun gezichten zijn veranderd en welke nieuwe uitdrukkingen ze kunnen dragen op hun gezichten, zou een paar resten van hun verleden nog opknoping aan de rimpels van hun gezichten - enkele microscopische lijnen die zou herinneren aan wat ze waren, iets dat slechts enkele oude vrienden, die ook op Facebook, zou herkennen! Vaak ontmoeten we mensen op luchthavens, treinstations, terwijl staande in een rij voor een ziekenhuis, of wanneer we wanhopig op zoek naar iemand om ons te helpen thuis te komen op een zwaar gieten middag.
Zij vrijwillig naar voren komen om ons te helpen, en voordat we onze dankbaarheid konden uiten, ze verdwijnen als regenbogen van de lente, met achterlating van een multi-hued gevoel dat eeuwig duurt. We kunnen weten dat hun voornamen, of op zi