Daarna gingen we naar Tuol Sleng museum.. Vroeger was het een middelbare school, maar werd overgenomen door de beveiliging van Pol Pot en omgezet in een gevangenis. Het werd omgedoopt tot S-21, en de klaslokalen werden omgezet in martelkamers en uitgerust met marteling instrumenten die er nog waren, samen met zeer grafische foto's van de slachtoffers als ze op sterven lag.
Er waren gangen van kleine cellen, en de buitenkant is beschermd door elektrische prikkeldraad hekwerk, zodat de gevangenen niet kon zelfmoord plegen, en de gangen waren gangen van foto's van de slachtoffers, net als in Police mug shots. Er waren kleine kinderen ook, en een jonge jongen keek net als mijn neef die mijn hart uit scheurde en maakte me bijna een pech! Het is toch wel de meest deprimerende maar krachtige ding dat ik ooit heb gezien in mijn hele leven. Het was de grootste verbranding centrum in het land en de 100 slachtoffers werden per dag gedood.
Wandelen in de kamers zien van het bed en marteling instrumenten, wetende dat talloze mensen stierven in de kamers waar we stonden in de meest ondraaglijke pijn was gruwelijk voor woorden, zeker verdubbeld met de foto's van hen te sterven nadat ze verminkt, maar ik denk dat het was de treurige gezichten van de mok shots staren terug bij u, die het ergste was. Weten iedereen enkel één van de gezichten die ik keek was zo jammerlijk omgekomen, en het maakte me willen huilen.
Hoe de mens zulke gruwelijke wreedheden kan begaan tegen de mensheid is onbegrijpelijk, en te denken dat slechts 30 dit was jaar geleden, 1975-1979. Het is als iets uit de donkere eeuwen !!! Ons 3 liep in depressieve stilte elk met onze eigen gedachten, toen begonnen we bespreken hoe veel Cambodjaanse volk door zijn gegaan, en ze zijn waar overlevenden. Dit alles is te zien aan het publiek om dit soort wreedheden stoppen ooit weer gebeurt. Cambodjanen zijn zulke vriendelijke mensen, ze zijn echt ongelooflijk geweldig overlevenden. Het was een vernederende ervaring.
Paradijs in Schaduwen van Blue