Om ons terug te halen we we reden langs het koninklijk paleis (Nicoles schouders hield ons uit er), die zeer indrukwekkend uitziende van wat we konden zien was . Toen namen we een boottocht over de brug naar de nieuwe Diamond River City, dat is een nieuwer project in Phnom Penh, dat begon ongeveer een jaar geleden en hoopt op een entertainment en de nieuwe woonwijk in de stad die zal ook de steden enige casino geworden.
Het project wordt verondersteld in ongeveer 3 jaar in te vullen en moet een groot deel van de werkgelegenheid kans om lokale bieden en voeg een broodnodige impuls aan de lokale economie.
Daarna gingen we voor een hapje te eten in een zeer koele plaats genaamd "Friends". Het restaurant biedt voormalige straatkinderen een manier om te beginnen in de horeca en zelfs herbergt ze naast de deur in een slaapzaal. De arbeiders leren koken instructeurs hoe om voedsel te bereiden en te werken als onderdeel van een bediening te helpen geven ze een focus en richting naar een beter leven.
Het eten was uitstekend en aangezien onze tuk-tuk bestuurder zo cool was, nodigden we hem mee en betaald voor zijn lunch als blijk van onze waardering voor het onderwijs we hadden als zijn tour gasten.
Na de lunch reisden we naar een meer lokale scene langs de rivier om een glimp van wat de gebieden buiten elke toerist invloed waren als en dan naar de kant van de stad in de buurt van de spoorlijn, waar onze chauffeur woonde vangen. Dit was een kant van de stad die ons terug klopte in het besef dat Cambodja is veel meer een arm land met een zeer grote hoeveelheid van de armoede.
De woningen in veel gevallen waren erg basic hutjes en de mensen die we zagen in veel gevallen leek in slechte gezondheid en ondervoed. Het was erg moeilijk voor Nicole en ik te lopen door deze gebieden en er niet aan denken hoe oneerlijk leek het erop dat er zo'n grote verschil in de manier waarop mensen leven zou kunnen zijn. Zelfs in de stad Phnom Penh, de kloof in de klas lijkt rijke of zeer slecht te zijn. Wat was inspirerend was echter de receptie kregen we in deze stad.
Als we konden, Nicole en ik wilde in staat zijn om iets aan iedereen die we zagen geven, maar alles wat we konden bieden was een soort hallo en glimlach, die elke keer weer terug kreeg. Ik zweer dat ik denk niet dat ik ooit heb glimlachte naar zoveel mensen en gezien zo veel oprechte glimlach terug bij me. Het was gew