De trein vertraagd en stopte langs een brede strook van een fluwelen stilte, naakt en kwetsbaar in de ijskoude nacht. Een volledige kilometer en meer van rijtuigen en wagons werden uitgegooid tussen de dubbele motor voorin en de wagen die Rask was aan het uiteinde, en geen nauwkeurige rekening voor de ongeplande stilstand ooit zou gaan om terug zo ver reizen van de bestuurder, alleen geruchten. Het was de koudste, diepste deel van de nacht en Rask had niet geslapen: de andere passagiers waren geweest.
Ze bleven slapen voor een tijdje, totdat hun collectieve onderbewustzijn geregistreerd dat de glooiende van de trein had helaas verzwakt, samen met de verre tuffen van de motoren die hen had te trekken door de woestijn sinds de vroege ochtend; gehypnotiseerd hun lichamen niet konden volhouden slapen zonder hulp. Begonnen de mensen boos ontstaan in de koude nacht van de wirwar van dekens en manden die werden bezaaid alles over de wagen, hun ogen zanderig en pijnlijke in het schemerige licht dat zwakjes werd uitloging van achter de bevlekte, duistere globes op het plafond.
Ze namen een tijdje opnieuw te oriënteren zich vóór de vaststelling van hun vermoeide verwarring over de zoektocht naar iemand die ze zouden kunnen beschuldigen. De stilte begon in te vullen eerst met rommelt en vervolgens met kreten van verwarde ontevredenheid. Baby huilde.
Rask trok zijn deken over zijn schouders op en liep naar de deur voor een kijkje in de nacht en de woestijn. De stevige metalen plaat was zwaar en stijf te openen. Het voorzien van strak in de zijkant van de wagen als een plaat van gekleed marmer gedaald netjes in bestrating rond een graf.
Hij worstelde om het uit en weg swing van de trein. Wanneer de hendel uiteindelijk draaide zich om en de deur verschoven, werd hij liet zich alleen op de rand van de chaos van de groeiende woede achter hem. Voor hem verscheen een woestijn die opgeroepen zijn vertrouwen; een onzichtbaar platform om uit te lopen op een nieuwe wereld. De stoornis bereiken om hem van achter snel verdwenen als hij staarde in de meedogenloze grandeur van de nacht die weg en altijd in elke richting uitgerekt.
De drukte in de wagen al snel begon te vestigen als de nacht kwam door de open deur naar haar heerschappij te vestigen. Boosheid zich tot berusting en mensen zelf wilde weg te slapen het onverwachte, voor altijd onverklaarbare vertraging.
Rask sprong licht van waar hij stond aan de enorme deur naar de grond die weg scherp van de tracks ged