Mijmeringen van een Noorse Explorer, Thor Heyerdahl

Ik had het idee dat de mens een slaaf van zijn eigen weinig tijd keeper. Continu, vertelde hem om te bewegen, te haasten, om klaar te zijn. Tijd moest geld. Deze eilandbewoners had genoeg tijd. Zo waren ze rijk. Ze hadden geen horloges. Tijd kreeg een nieuwe dimensie toen het werd gemeten door de zon, de vogels en de lusten en niet gehackt seconden en uren.

Thor Heyerdahl en zijn nieuwe bruid ging op een echt avontuur toen ze hun drukke stadsleven en ging "terug naar de natuur" en dat is wat Fatu Hiva betekent.

Zij voeren op een schip naar een van de Marquesas eilanden. Het was een ervaring die veel betekende voor mij als ik mijn huis verlaten hebben van 21 jaar om te proberen om mijn nieuwe huis in de Stille Zuidzee te maken.

De beschaafde man had de oorlog verklaard tegen zijn eigen omgeving en de strijd woedde op alle continenten ... In vechten de natuur, kan de mens elk gevecht, behalve de laatste te winnen. Als ook hij zou moeten winnen, dat zal hij vergaan, als een embryo snijden zijn eigen navelstreng.

Alle andere levende wezens zouden kunnen bestaan ​​zonder de mens; ze bestonden voordat de mens. Maar de mens kan niet bestaan ​​voordat zij aanwezig waren, noch kon hij overleven nadat ze weg waren.

Wat cascade naar beneden over een aantal dagen in de gematigde landen, cascade in een enkele gewelddadige douche en vervolgens de zon keek door de mist ontsnappen aan een vreedzame regenboog over de palm gevulde vallei te schilderen.

Zolang ze leefden, de eilandbewoners nooit op schoenen zetten. Hun voeten waren te groot.

Maar na de dood toen de schoenen niet meer pijn doen, hadden ze nieuwe, witte tennisschoenen zetten.

Waar we liepen, waar we ook keken, waren we vol nieuwe indrukken, nieuwe gevoelens, wisselende emoties. De lichten, de kleuren, de geluiden, de geuren, de aanraking, de vormen waren nooit hetzelfde, en waren altijd spelen op onze gedachten als een grote orkest. We konden nauwelijks nemen meer muziek.

Thuis, de vier onveranderlijke muren, dezelfde doden meubilair, de nooit veranderende elektrisch licht, maakte ons hunkeren voor muziek, iets om ons leven in onze schuilplaatsen diep in onze trommelvliezen te houden.

< em> Als stad mensen, we hadden tweedehands klanten van het milieu zijn; Nu we direct maakten deel uit van het en had sterk de indruk van de natuur is een enorme coöperatieve waar elke medewerker heeft onbewust de functie van het dienen van de entite