Ik zit hier in mijn kast, een college hokje, ouder en voor altijd de eeuwige student. Ik ben geïsoleerd van de anderen. Ik ben hier niet voor vriendschap of socialisatie, ik ben hier om te leren en te denken. Rites of Spring schalt door mijn iPod. Mijn laptop is mijn enige metgezel, en ik communiceren, vertellen dat al mijn diepste gevoelens, stort mijn vingertoppen zijn bereid toetsenbord.
Dit is een grote universiteit, en honderden studenten zijn in deze leren lab , flirten en praten en het krijgen van nummers. Niet te veel zijn hier om te leren.
Maar ik ben dan die fase van het leven; Ik heb een partner en huis en huisdieren en een werf. Ik ben hier niet voor de aansluiting. Ik heb relationele stabiliteit, en hebben geen behoefte om terug in de stroom van dating samenleving worden geveegd.
Niemand kent mij en niemand stoort me. Het maakt niet uit dat ik een bebaarde midden dertig student. In feite, het helpt, want niemand wil die vent weten. Ik ben een eenling.
Dit is geen werk hokje waar ik aan anderen om me heen te respecteren en beantwoorden hun domme vragen en lachen om hun stomme grappen.
Ik ben niet beperkt tot deze kast, niet door een salaris beneden vastgebonden aan deze stoel, niet bewaakt door een aantal collectieve grote broer monitoring systeem.
Dit college kast is een onderbreking van dat alles. Het is mijn plaats van vrede en gebed en meditatie. Ik kan buitengesloten al dat de werkdruk en de interpersoonlijke communicatie druk en gewoon zijn. Dit college hokje laat me om te rusten en te zijn. Leren geen stress, is een geneesmiddel. Voor twee uur twee keer per week, heb ik een remedie voor mijn geest, mijn ziel, een plaats van vrede voor mijn innerlijk.