humanistische perspectief behandeld met het geven van meer aandacht en superioriteit om de geschiedenis, literatuur, en de politiek van het verleden vooral degenen die afkomstig zijn uit de Griekse en Romeinse samenlevingen. Hun tijd inspireerde een herzieningsontwerp en begrip van de klassieke erfenis en zag een behoefte in de toepassing ervan op hun samenleving. Seculiere cultuur in Italië leek humanisme welkom, het deed het goed daar sinds de kerk en de geestelijkheid niet volledig domineren de overheid en het onderwijs.
In feite, religieuze organisaties en ziekenhuizen vaak werden gecontroleerd door de overheid. In de Italiaanse steden, leerprestaties in gebieden zoals de boekhouding, rekenen, en het bedrijfsleven werd de nieuwe onderwerpen die een beroep op zowel de mannelijke en vrouwelijke studenten. Ook al is de overtuiging dat de vrouw was intellectueel en moreel zwakker dan de mens tijdens de renaissance bleef, werd dit vrouwenhaat uitgedaagd.
Deze afwijking weg van het onderwijs van de religieuze oorsprong een beroep gedaan op alle nieuwe studenten die een kans om hun intellectuele horizon en een verandering van theologische speculatie verbreden wilde. Retoriek en literatuur waren van groot belang voor opgeleide Italianen van de tijd. Ze graag gestandaardiseerde formulieren en esthetische waarden van leren geïnspireerd door de Grieken en Romeinen meer dan de ideologische en morele programma's op basis van religieuze interpretaties van de menselijke natuur.
Literatuur benadrukte de cultuur van de steden; Giovanni Boccaccio's "The Decameorn" was waarschijnlijk de meest bekende werk. Hij hielp om individuen om de essentie van de menselijke natuur en de dwaasheid van menselijke verlangens in een poging te begrijpen om mensen om compassie voor mensen die lijden hebben. Mussato van Padua was een andere schrijver die probeerden om de moraal te onderwijzen door zijn verhalen.
Moralisten bedacht de termen "het algemeen belang" en "het goede van de gemeente" en probeerde toe te passen op hun stad de overheid, en ze theorie over de morele, religieuze en politieke aspecten van hun gemeenschappen. Humanisten als Francesco Petrarca geloofden dat cultuur tijdens de middeleeuwen te donker en verachtelijk was geworden, en de enige manier om de hervorming was om de acties, waarden en cultuur van het oude Rome terug te brengen.
Zijn programma van de studie was populair bij de oligarchie die het politieke leven beheerst in Florence, en op zijn beurt, gaf aanl