Het gebeurt vaak met mensen die hun stempel hebben gemaakt in een bepaald gebied. Hun fundamentele identiteit voorrang op heel wat andere dingen die ze goed in zijn. De romantische-at-hart dichter in Shibli, bijvoorbeeld, nooit zo veel erkenning als deed de geleerde en de historicus in hem. Niet veel anders is het geval van Ayatollah Khomeini wiens beeld als de revolutionaire leider gewoon heeft opgeslokt zijn liefde voor poëzie.
Weg van het Oosten, de voorbeelden van Karl Marx en Bertrand Russell zijn er om de stelling te ondersteunen.
De voormalige heeft drie gepubliceerde dichtbundels, terwijl de laatste schreef korte verhalen, maar dat is niet wat ze bekend om zijn.
Waarom zou worden aangenomen dat de geleerden op elk gebied van menselijke activiteit hun andere belangen zou verliezen ? Blijkbaar is er geen reden goed genoeg voor die veronderstelling, maar kan er geen ontkenning van het feit dat dit is hoe de publieke perceptie werkt.
Het boek in de hand is een fatsoenlijke literaire poging om te focussen op wat er gebeurt met een te zijn enigszins 'verborgen' talent van Allama Talib Jauhri, die één van de meest erkende geleerden van de islam. Shamim Rawish, zelf een dichter van sommige reputatie, heeft een prachtige job gedaan door het analyseren van Allama poëzie in zijn twee gepubliceerde werken - Harf-i-Namoo en Pas-i-Afaaq.
Het verhaal is een indicatie van de auteur indrukwekkende begrip van het onderwerp, zijn gevoel voor geschiedenis en een oog voor detail dat men niet vaak in het hedendaagse kritiek van de Urdu literatuur.
Sinds Shamim is meer van een dichter dan een criticus, wordt het verhaal gebonden te worden gewaardeerd door zelfs de lay lezers die misschien niet comfortabel met een zwaargewicht, hoog voltage terminologie die vaak ontkent de eigenlijke doel het zet te dienen.
Als gevolg daarvan, zelfs wanneer het boek gaat over onderwerpen net zo gevarieerd als de wetenschap, geschiedenis, filosofie en religie als een bewegende achtergrond om ofwel contrast of een parallel trekken met poëtische gedachten Jauhri's, het verhaal neemt de lezer mee.
Het laatste hoofdstuk van het boek is bijzonder indrukwekkend want het gaat over een lang gedicht van Jauhri die zijn bredere visie op het menselijk verstand schetst.
De filosofische en historisch perspectief toegevoegd aan de discussie door de auteur voortbrengt een geheel nieuwe dimensie toe aan het onderwerp en eindigt met een ietwat dramatische climax.
'Allama eigen