Tot slot het wachten is voorbij. Ik heb nogal een puinhoop sinds juni, toen mijn jongste zoon bij de marine. Hij eindigt school en afgestudeerden aan de top van zijn klasse volgende week woensdag. Hij zal naar huis komen voor een paar weken en dan zal hij naar zijn nieuwe basis.
Tot nu toe hebben we nog niet wist waar hij zou worden gestationeerd en als hij zou blijven op Amerikaanse bodem of verlaten voor plaatst onbekend.
Mijn hart is erg zwaar met dit alles, hoewel ik weet dat dit was zijn keuze om mee te doen en zijn een soldaat.
Nou gisteravond het nieuws eindelijk kwam. Mijn zorg van het Midden-Oosten was eindelijk tot een hoofd, en nu zou ik weet wat Gods plan voor mijn baby was te zijn.
Hij zal worden gestationeerd in Mississippi, maar er zal worden verlaten zodra hij controleert voor Japan! Ik kan niet mijn gevoelens uit te leggen toen ik dit nieuws.
Reliëf! Geen Irak! Geen Afghanistan! Geen Pakistan! God zij dank!
Mijn kleine Sea Bee zullen zien van de wereld en ik zal het zien door zijn ogen. (Dank God gaf ik hem dat digitale camera voor Boot Camp Graduation ... lol) Ik heb het gevoel alsof er een gigantische wolk opgeheven en nu kan ik de zon weer te zien.
Ik ben zo trots op hem voor de eerste van alles te doen wat hij wilde doen. Zo velen van ons zeggen dat we zouden zijn om dit of dat te doen, maar nooit lijken een manier om het te doen vinden. Joeg hij zijn droom van een soldaat en de bescherming van dit land.
Hij wil om mensen te helpen en nu hij kan. Ten tweede, hoe hard hij gewerkt om de top van de klas te krijgen. Toen ik sprak met hem klinkt hij uitgeput. Hij vertelde me hoe hard hij heeft gewerkt om de erkenning die hij heeft gewerkt voor te krijgen en hij deed het! De marine zal niet alleen hem meer betalen voor dit, maar hem ook speciale erkenning zal geven voor zijn prestatie. En ten derde, wilde hij de wereld te zien, en nu is hij op zijn weg.
woorden van mij zijn moeilijk te vinden door de tranen die voortvloeien uit mijn ogen.
Geluk, opluchting, Trots, en nog veel meer uit te leggen wat ik voel.
Ik wil al mijn vrienden hier, die mij geweldige steun in dit alles hebben gegeven bedanken. Zonder jou, zou dit niet zo makkelijk voor mij geweest als je het hebt gemaakt. U bent al mijn held!
Dit is een foto van mijn zoon Ethan en mij toen ik hem zag in Chicago nadat hij afgestudeerd aan Boot Camp.