Het woord in de straten van mijn buurt onder kinderen, jongens in het bijzonder, is dat ik een kracht om rekening mee te houden. Een zorgvuldig vormgegeven en eenvoudige strategie geïmplementeerd in de afgelopen jaren heeft mij in een positie van macht, tot op zekere hoogte. De kinderen weten dat ik hier ben voor hen in een moederlijke /vriend capaciteit, maar ze me ook respect omdat ik behandel ze met respect. Ik kan de Kool-Aid moeder die ze kennen en liefhebben, maar vergis je niet. Achter de limonade werper klopt het hart van een beschermende moeder.
Knoeien met mijn kinderen of enige andere kinderen die ik ken, en bereid zijn om de gevolgen te lijden. Ik weet zeker dat je te bang om te lezen voorbij dit punt.
Een incident voorgedaan in het weekend met mijn jonge tienerdochter en een wijk jongen die bracht een glimp van Vincenza, mijn Italiaanse alter ego. Zonder in te gaan op veel details, volstaat het om te zeggen dat het hart van mijn dochter verweerde de eerste van hopelijk enkele stormen komen voortgebracht door tiener romantiek. Noch kid's toegelaten tot nu toe, zodat ze slechts een paar keer hing.
Omdat ik weet dat de jongen, en mijn dochter aangetoond volwassenheid door te komen om mij op de voorkant, laat ik haar dip een teen in het water.
Minder dan een week later had ik een ellendige tiener met een gebroken hart kniezen rond het huis. Als een moeder en een vrouw, reageerde ik op een manier die me verbaasde. Ik wilde bloed. Word reisde de straten met een snelheid. Visioenen van Marlon Brando en Al Pacino vertroebeld mijn visie Ik trok de gordijnen en zat in de donkerste hoek van mijn huis, wachten en plotten.
"Breng de jongen naar me:" Ik geraspt en nam een lange sleep een sigaret. De rook wervelde in een spookachtige sluier voor mijn gezicht. De kinderen uit de buurt wist wat het lot wachtte de gewraakte tiener en vastgeschroefd af als bereid minions, te popelen om mijn biedingen te doen.
Niet echt. Ik rook niet en ik heb geen minions hebben. Nou ja, misschien een paar, maar ze zullen nooit praten ...... ik hoop. In werkelijkheid een paar van de kinderen, met inbegrip van de hartenbreker, vond me thuis van een buurman. Ze zaten op hun fietsen en wachtte voor mij om ze aan te pakken.
Niet om door te brengen van een moment van plezier, stapte ik naar buiten en kwam oog in oog met Romeo zichzelf. Ondanks mijn pogingen om niet-bedreigende verschijnen, zijn gezicht werd bleek en zijn ogen verbreed zoals hij schoof zijn fie