In de oudere dagen, voordat ik werd geïndoctrineerd in de wereld van shooters zoals Halo en Call of Duty, was ik een fan van het rijk van Platform gaming. In veel opzichten was het de rijken van Mario de Loodgieter, Gex de Gecko, Banjo de Beer, Kazooie de Vogel, Sly Cooper de dief, en Ratchet de Lombax dat een eenvoudige genot van games om de volledige liefde die gedurende onbezoedeld is gebleven getransformeerd de rest van mijn leven. Zonder hen zou ik nooit de man die ik nu ben geworden.
Al mijn creativiteit, doorzettingsvermogen, en kritisch denken vaardigheden die ik kan toeschrijven aan roekeloos duiken telkens weer in een puzzel ik had problemen oplossen. Ik werd gedwongen om mijn eerste aanwijzingen heroverwegen, het ontdekken van nieuwe manieren om een probleem aan te pakken, totdat ik vond die werkte.
Nu, ik werk door college werk, leven uitdagingen, evenals relatie ontwikkelingen met dezelfde mentaliteit I moeten spelen die platformers.
De persistentie ontwikkeld zoeken doelloos en vervolgens methodisch hele Delfino Island vertaald perfect aan de wiskunde, met name in de hogere niveaus wanneer bewijzen werd de orde van de dag. De mogelijkheid om tactiek te schakelen, die in de verschillende avonturen van Ratchet en Clank zo noodzakelijk werd pas kwam bij een poging om een essay in het Engels klasse herformuleren, sinds meer dan vaak niet, de tekst was het enige wat mijn leraar had een probleem met.
Don ';;; t me niet verkeerd, shooters, RTS' ;;;, Sport spelletjes, Race spelletjes, allemaal hebben ze hun plaats.
We leren veel van de dingen van hen ook, los van alle pre-N64 generaties ';;; overtuigingen over games rottende onze hersenen, maar deze tijd van shooters en NBA2K13 of wat we ;;; opnieuw op, iets dat ons weer kan leren moeten we. Nogmaals, de Platformer, dat de grootste coördinatie en methodologie docenten moet terugkeren naar alle opeenvolgende generaties leren. Namelijk mijn kinderen, als ik ze ...