Overall Rating: 1/5 Stars
Milon's Secret Castle werd uitgebracht in 1986 voor de Nintendo Entertainment System van Hudson Soft. De verhaallijn volgt protagonist Milon in het land van de Hudson (Hudson Soft hield van het bedrijf referenties, zoals de Hudson Soft Bee mascotte dat in de meeste van hun NES titels verschijnt als een perifeer karakter, en zelfs meestal onoverwinnelijkheid verlenen) die Queen Eliza moet redden van Castle Garland met zijn voeten, zijn verstand, en de mogelijkheid om een oneindig aanbod van bubbels schieten in een licht opwaartse traject.
Ondanks het stereotiepe, als het niet zo positief, het geluid van dit perceel, Milon's Secret Castle is in plaats daarvan een beetje beschouwd als een van de meest frustrerende videogames aller tijden, vooral voor de NES.
Gameplay
De vangst is dat Milon's Secret Castle is, inderdaad, een kasteel van geheimen. Elke kamer is labyrint-achtig, met veel verborgen items, vijanden en extra kamers in. Dit is waar deze video game begint te irriteren en verergeren.
Aangezien veel van deze vondsten zijn onzichtbaar en vereisen beschoten met een bel, en veel van de in-game blokken kunnen door bellen worden geëlimineerd om potentieel onthullen verborgen voorwerpen, deze video spel vereist in wezen de speler behendig manoeuvreren rond vijanden, hen te doden met bellen, terwijl gedachteloos schieten op elke vierkante meter van het gebied en blindelings hopen te vinden de nodige snuisterijen om door te gaan, of de deur naar de winkel waar het sieraad kan worden verkregen.
Ook de hersenloze irrationele zoeken mechanisme zou niet zo ondraaglijk, met uitzondering van een aantal specifieke, onderscheidende uitdagingen in de hele zijn. Zo moet een bepaald blok opzij worden geschoven op een bepaald gedeelte van het spel, maar het is het enige blok dat ooit krijgt geduwd; het zou helemaal oneerlijk zijn om een speler verwachten dat ooit op natuurlijke wijze tot de conclusie gekomen om het te duwen, maar de ontwikkelaars opgenomen die kant zoektocht toch. In een ander voorbeeld wordt een lege kamer eerst, om later een mini-boss karakter onthullen.
Dit is zeker niet de enige NES video game een dergelijke tactiek te gebruiken, maar het is nog steeds een indicatie van een vreemde mentaliteit voor het maken van een spel. Waar de soort van de reactie werden de makers van deze cartridge streven naar? En wat voor soort gamer deze bijzondere soort uitdaging leuker dan de traditionele gaming keuzes die