The Saboteur: Quick Review

ijn meestal geplaatst op de dichtstbijzijnde schuilplaats die soms is een zegen en een vloek. Munt 'smokkelwaar' die je krijgt voor het voltooien van missies, subdoelen en ook van enkele kratten en dingen. Aanvankelijk heel moeilijk te vinden aan het einde van het spel dat ik was rolling in en ik had moeite om te besteden genoeg om de 'door te brengen 75.000 smokkelwaar' prestatie te krijgen.

Naast fotograferen dingen die je zijn uitgerust met explosieven. Twee soorten (ook drie, maar ik zal niet op ingaan), een timer instellen en een afstandsbediening ontsteker te stellen.

Ze zijn wat u met behulp van een stuk in het spel en ze zijn leuk. In feite heb ik genoten van het opzetten van een ring van 10 externe apparaten rond het kleine steegje was ik in en begon een vuurgevecht, oh er was bloedbad! Ik ontgrendeld ook een taaie achievment dan ook.

Graphics

Zoals gezegd voordat het spel is heel anders visueel als je in de nazi-bezette gebieden of de geïnspireerde gebieden. Beide zijn visueel verbluffende met veel detail in de gebouwen, auto's, mensen en de omgeving te zetten.

Ik verzoek u dringend om een ​​reis van de Eiffeltoren te nemen en rond te kijken, het is heel iets. Spring dan uit de top en leef ... serieus, het kan worden gedaan (voor 15G's).

Als u de contrasterende kleur paletten verwijder vervolgens de grafische stijl is vrij generiek, zeker niet opvallend in een nieuwe richting als Borderlands deed. Dat zei dat ik kon hen niet echt klagen, soms traditioneel is het beste en het zeker geschikt voor dit spel.

Het veroverde zeker de sfeer en het gevoel van wat ik gedacht WW2 Frankrijk was (zoals ik natuurlijk niet daar was) en je krijgt het gevoel dat veel inspanning werd in die kant van de ontwikkeling gegoten.

Sound

Net als GTA er maar muziek als in een voertuig of een club, en bezet Parijs in de jaren 1940 is er slechts één radiostation en het heeft slechts 4 nummers (of zo leek het dezelfde als altijd spelen).

Songs die ik niet helemaal van overtuigd zijn uitgebracht in de jaren '40! Maar ik ben geen muziek goeroe dus het zou kunnen dat ze waren, maar ik kan me voorstellen het gekweel van Dame Vera Lynn en klassiekers als de White Cliffs of Dover en niet 'Feeling Good'.

De burlesque dansen hebben een aantal mooie aanvulling, maar anders dan dat het spel is vrij toonloos. Voice acting is vrij goed met iets meer dan de top stereotype voorstellingen van de Ierse, Schotse, Engels en Frans accent.

Een ding dat niet a