Eenvoudig spel, toch? Nee, je bent in de ruimte zweven, schieten op een stel gigantische rotsen vliegen door. Elke keer als je de rotsen schieten, doen ze niet zomaar ontploffen. Dat zou te makkelijk zijn. In plaats daarvan, de rotsen gewoon kleiner en kleiner. En als je een van de, uw schip explodeert raken. En om in een tijdje een onvriendelijke vijand UFO cruises door te schieten naar je toe te voegen aan het plezier, elke keer. Toch klinkt makkelijk? Het was niet, ten minste een keer gekomen dan het begin van asteroïden.
Tuurlijk, het kan niet de flitsende graphics en AI van de wedstrijden van vandaag, maar Asteroids was nog steeds veel plezier om te spelen.
Toen Battlezone kwam voor het eerst in de vroege jaren 1980, was het als "Wow! Een spel dat echt plaatst je midden in de strijd!" Het leek vrij real op het moment. Zelfs het leger dacht dat het was behoorlijk realistisch. Atari, de makers van Battlezone, creëerde twee speciale versies van het spel voor de Amerikaanse Armyfor training.
Versie van Battlezone het leger werd opgeroepen de Bradley Trainer en is vernoemd naar de militaire Bradley Fighting Vehicle.
Dit was een soort van een goofy maar leuk spel. In Burgertime, een chef-kok die klom over het scherm tijdens het maken van gigantische hamburgers gespeeld. Hotdogs, augurken en eieren zou proberen te stoppen. Uw enige wapen was een peperschudbeker om je vijanden verdoven. Hoewel je zou ook kunnen omvallen gigantische hamburger broodjes op hen. Ja, het klinkt een beetje belachelijk, maar Burgertime mits urenlang vermaak.
U bent schieten bugs. Duizendpoten. Spinnen. Lady bugs. En champignons zijn voortdurend groeien in de weg. Wat doe je over de champignons? Je schiet ze ook. Een vrij eenvoudig spel, maar het was niet gemakkelijk. Een veel gebeurd zeer snel in Centipede, en de verschillende vijanden op je af kwam van alle kanten.
Defender leek een enigszins realistische spel van de ruimte gevechten toen het werd uitgebracht. Waarom? Omdat er zoveel verschillende friggin 'knoppen te duwen, en ieder deed iets anders.
Het voelde bijna alsof je daadwerkelijk vliegen en schieten van een straaljager in de ruimte. Al die knoppen keek eng en verwarrend aan die van ons opgegroeid op een knop een joystick, maar iedereen snel geleerd van de controles en Defender werd een favoriet.