We dragen onze loyaliteit in het spel truien met onze helden naam emblazoned op de rug, schilderen we onze gezichten onze teams kleuren, noemen we onze kinderen na onze favoriete spelers. Waren gek, gek voor ons team. Winnen of verliezen, vieren of rouwen we houden van ons team. Maandag aint blauw als uw team won op zondag. Maar we gauw overheen als ze niet, want er is altijd volgende week, volgend jaar of als je een fan Cub, de komende millennia. Het beste deel van de sport is dat er altijd volgend jaar, een doe dan van soorten. Een die het leven doesnt geven ons, maar doet voor ons team.
Dat is wat houdt ons terugkomen voor meer. Nog een kans op verlossing. Nog een kans om de beste te zijn. Te zijn kampioenen. Iedereen houdt van een winnaar, maar de echte fan, één geboren van de loyaliteit van persoonlijke verbinding, houdt van zijn team niet uit wat. Er is geen band wagon te springen of uit van. Zij zijn uw team door dik en dun, winnen of verliezen. Ik kom uit een tijd en plaats waren loyaliteit was alles. Op het werk en in het spel. Het team was alles.
Of het was uw sandlot vrienden of de jongens op de lijn in de fabriek of de staalfabriek, het was jouw wereld, het was wie je was, was het je identiteit. Ik heb gewoond, gewerkt en gespeeld over de hele wereld en er is een constante die obligaties mannen en het is sport. Ik heb sandlot voetbal gespeeld in de schaduw van de kolossale verroeste staalfabrieken oprispingen rook en as dat de sneeuw zwart gecoat. Stonden schouder aan schouder met spelers van het andere team als we liepen de lengte van het veld plukken en opspannen rotsen die de lege aluminium tribunes kletterde uit.
Toen stond teen tot teen en klopte de stront outta elkaar uur of tot het kreeg te donker om te spelen of we hadden geen van de spelers. Ik heb honkbal gespeeld op velden glinsterend met gebroken glas en basketbal op rechtbanken bezaaid met injectienaalden in de sloppenwijken van Philadelphia en New York en San Juan. Ive geschopt rond voetballen in het warme zand van he