De onderverdeling Kaart wet voorziet in de staat Californië met een zeer kleine hoeveelheid stroom op huisvesting sinds Californias steden zijn verplicht om hun algemene plannen voor de verwachte groei aan de Staat ter goedkeuring rapporteren reguleren, maar de Staten-proces voor de goedkeuring niet richten op economische factoren zoals korte termijn huisvesting van vraag en aanbod. Als gevolg daarvan is de overgrote meerderheid van de woningbouw regelgeving vastgesteld en uitgevoerd door de gemeentelijke governments.
To illustreren de enorme last van deze verantwoordelijkheid plaatsen op de planning commissarissen en gemeenteraadsleden, is het belangrijk om te begrijpen hoe de fundamentele economische begrip van vraag en aanbod wordt aangebracht op huisvesting. Wanneer het aanbod van woningen stijgt tot een niveau van een surplus zonder correlatie toename van de vraag, zal huisvestingswaarden afnemen.
Dit concept lijkt vanzelfsprekend te zijn nu dat de huizenprijzen zijn op en neer de staat kelderde, maar veel van Californias lokale leiders waren ongelooflijk bewust van dit begrip tijdens de vastgoed boom jaar enkele jaren ago.Shortly na het begin van de eeuw en tijdens een van de snelst waarderen vastgoedmarkten in de geschiedenis, vele lokale overheden gerechtvaardigd hun schijnbaar eindeloze goedkeuring van residentiële projecten onder vermelding van de toename van de stad inkomsten en banen die deze ontwikkelingen zullen genereren.
Helaas weten we nu hoe snel deze voordelen kunnen worden gewist door geen aandacht voor vraag en aanbod principes. Zodra kopers de vraag niet kon bijhouden met stijgende huizenprijzen, ongekende aantallen thuis bouwers begonnen om de prijzen van hun huizen om te kunnen concurreren met elkaar te verminderen. Dit veroorzaakte de huizenprijzen beginnen dalen.
Thuis waarden begon zo snel dat foreclosures werd de enige haalbare optie is voor veel leners als de verkoop of herfinanciering werd onmogelijk aangezien alle aandelen in hun huizen werden verricht door deze excessieve c