Deeltjesfysica is de filosofie van de wetenschap sterk beïnvloed. Sommige deeltjesfysici houden aan reductionisme, een standpunt dat is bekritiseerd en verdedigd door filosofen en wetenschappers. [1] [2] [3] [4] Andere natuurkundigen kunnen verdedigen de filosofie van het holisme, die gewoonlijk werd er bekeken worden tegenover het reductionisme's. [5] Geschiedenis
Het idee dat alle materie is opgebouwd uit elementaire deeltjes dateert uit ten minste de 6e eeuw voor Christus.
De filosofische leer van atomisme en de aard van elementaire deeltjes werden bestudeerd door de oude Griekse filosofen zoals Leucippus, Democritus en Epicurus; oude Indiase filosofen, zoals Canada, Dignāga en Dharmakirti; middeleeuwse wetenschappers zoals Alhazen, Avicenna en Algazel; en vroegmoderne Europese fysici, zoals Pierre Gassendi, Robert Boyle, en Isaac Newton. Het deeltje theorie van het licht werd ook door Alhazen, Avicenna, Gassendi, en Newton voorgesteld. Deze vroege ideeën werden opgericht in abstracte, filosofische redeneren in plaats van experimenten en empirische waarneming.
In de 19e eeuw, John Dalton, door zijn werk op stoichiometrie, geconcludeerd dat elk element van de natuur is samengesteld uit een enkele, unieke type deeltje. Dalton en zijn tijdgenoten geloofde dat waren de fundamentele deeltjes van de natuur en dus noemde ze atomen, naar het Griekse woord atomos, wat betekent "ondeelbaar". Echter, nabij het einde van deze eeuw, natuurkundigen ontdekt dat atomen niet in feite de fundamentele deeltjes van aard, maar conglomeraten van nog kleinere deeltjes.
Het begin van de verkenningen van de 20e eeuw van de kernfysica en kwantum fysica culmineerde in bewijzen van kernsplitsing in 1939 door Lise Meitner (gebaseerd op experimenten van Otto Hahn), en kernfusie door Hans Bethe in hetzelfde jaar. Deze ontdekkingen hebben geleid tot een actieve industrie genereren een atoom van elkaar, waardoor ook mogelijk (hoewel niet rendabel) transmutatie van lood in goud (alchemie). Zij heeft ook geleid tot de ontwikkeling van nucleaire wapens.
Gedurende de jaren 1950 en 1960, een verbijsterende verscheidenheid van deeltjes werden gevonden in verstrooiing experimenten. Dit werd aangeduid als de "deeltje zoo". Deze term werd afgekeurd na de formulering van het standaard model in de jaren 1970, waarin het grote aantal deeltjes werd uitgelegd als een combinatie van een (relatief) klein aantal fundamentele deeltjes.