Om enorme afstanden te meten in ons universum, maken we gebruik van een methode die bekend staat als de Stellar Parallax. De stellaire parallax is de wet die stelt dat alles dicht bij ons in de ruimte zal lijken te bewegen tegen een verre achtergrond.
Meer in het bijzonder, een ster zal verschijnen in de tijd tegen de achtergrond van andere meer verre sterren te verplaatsen.
Hoe werkt het?
We meten de hoek met onze ster? van een punt x, en we wachten zes maanden, tot de aarde heeft gedraaid naar het andere uiterste, en meet de hoek met onze ster weer, effectief maken van een driehoek die er als volgt uitziet:
Wat nu? Nou, doorslapen driehoeksmeting, en omdat we weten dat de horizontale afstand van de aarde beweegt, hebben we een hoek en twee kanten te werken. Dit kan ons de resulterende afstand naar onze ster.
Er zijn ook andere methoden, zoals de Cepheid variabele methode.
Hoewel dit lijkt zeker de meest effectieve manier van meten afstanden tot 100 parsec (parallax seconden) .Dit is zeer vereenvoudigde versie natuurlijk de berekeningen behoorlijk complex (en messed up) in alle opzichten als de afstanden tot een beetje te groot. Wanneer dit gebeurt we terug naar een andere methode, genaamd de "Cepheid Variable" methode, waarbij wetenschappers gebruiken verre, pulserende sterren en vergelijken hun helderheid een stellaire grafiek genaamd de Hertzbrung Russel diagram (Als ik al kwijt bent u dan niet zorgen i wont verdiepen in die methode nog niet, ziek te slaan voor een ander artikel).
Gelieve er rekening mee dat deze "stellaire parallax" werkt alleen voor sterren die tot 100 parsec afstand. Een parsec is een hoek meetmethode voor degenen die niet weten, en ziek ook dit uitleggen in een ander artikel!