For kleinschaliger producties, het verschil tussen origineel en auteursrechtelijk beschermde inhoud voorziet in een schril contrast in technische vrijheid. Zo kan het zijn dat het script vraagt om een zekere klassieker te spelen tijdens een schuin scène (zeg, Frank Sinatra). In werkelijkheid kan het script geen status quo te handhaven, als alle elementen van de productie zijn voortdurend in beweging. In dit geval kan deze klassieke Sinatra tune worden bereikt door de aankoop van auteursrecht, die kan oplopen tot duizenden dollars.
Als dat werkt met de begroting te hoog, dan moet het worden helemaal laten vallen en vervangen door ofwel een goedkopere lied, of met een originele lied, speciaal geschreven en uitgevoerd voor het script; dat zou tellen als originele inhoud, met volledige rechten op de kunstenaar. Dit is een zegen voor iedereen die wil om hun werk te exposeren in een openbare, uitkeerbare arena, als zeer weinig juridische problemen zal achterzijde hun lelijke koppen met gecertificeerde originele inhoud.
Populaire content copyright zal echter onvermijdelijk leiden tot confrontaties met rechtszaken en schendingen. Originele inhoud vergt weinig achteraf en nabeschouwing. Bij gebrek aan een betere uitdrukking, inhoud die is gemaakt in zijn oorspronkelijke vorm, zonder imitatie, is wat het is, zonder juridische bijlagen. Dit is de reden waarom low budget films zijn beter af zonder licentiekosten. Al het andere is gewoon teveel lawaai; en artistieke verdienste verdient zich nog meer met originele, in plaats van niet origineel, inhoud.
Als dat te hoog van een uitdaging (of compromis) om een aantal kunstenaars en filmmakers, dan bestaat er het publieke domein. Dit is de wettelijke middenweg tussen auteursrecht en originele inhoud. Aan de ene kant inhoud die is publiek domein was ooit auteursrechtelijk beschermd, maar nu houdt alle vrijheden van de originele inhoud. Maar dat is slechts één type van het publiek