In 1969 bond hij voor het team Núñez 2-2, met doelpunten van Norberto Madurga herinnerd en draaide de Olympische Monumental. Dat jaar hield ook de Copa Argentinië. The National 70 ', gewonnen door Boca opnieuw bij de rivier naar Rosario Central verslaan in de finale, kunnen worden opgenomen in dat decennium bevoorrecht. De eerste helft van de jaren zeventig was niet gunstig in termen van prestaties, maar het was de opkomst van de spelers kwam uit de steengroeve bij een voetbal special.
Osvaldo Potente, Marcelo Trobbiani, Alberto Tarantini en Enzo Ferrero, onder vele anderen, werden ontdekt door het toeziend oog van de "Nano" Gandulla. Maar het beste moest nog komen. Met de komst van Juan Carlos Lorenzo was een briljante en onvergetelijke cyclus. De bicampeonato van 1976 was de proloog van de eerste internationale club titels, terwijl het in 1977 en 1978 won de Copa Libertadores. De finishing touch was de Intercontinental gewonnen in Duitsland op 1 augustus van dat jaar.
Ondanks de komst van Diego Armando Maradona, die de Metropolitan 81 'werkte, de jaren tachtig was heel slecht, niet alleen in de sport, maar in termen van de institutionele. In 1984 was de club gesloten en de staat tussenbeide. Antonio Carlos Alegre en Heller werden benoemd door de vice-president en controller Federico Polak, in januari 1986 en gered van faillissement Boca economie. In 1989 ontsloeg hij het decennium door het winnen van de Super Cup.
In de vroege jaren '90 was de Recopa, de Master Cup in 1992 - de opening van hetzelfde jaar en Nicolas Leoz Cup in 1993, maar moest wachten tot 1998 om toe te treden een Boca glorieuze fase duurt tot het heden. Carlos Bianchi, die was ingehuurd door Mauricio Macri, president van de toen begon een nieuw tijdperk van titels. Achttien -11 in tien jaar internationale en lokale 7-sprekende naar een Boca duidelijke winnaar. Pedro Pompilio, het laatste gekozen president, werkte onbaatzuchtig om de continuïteit van deze bri