Irish Aardappelen
Ik denk dat als ik ga overal in de wereld voordat ik sterf zal het Ierland. In mijn pensioen heb ik veel vreugde gekregen van Van Morrison, John Banville, en recent, Toibin. Marci zeurt me over het reizen. Ik haat het om plaatsen te wijzigen. Maar als ik ben gedwongen, ik denk dat ik zou graag Dublin voor een week. Moeder en tante Cass twee keer bezocht. Ik dacht altijd dat ze geloofden dat de Ierse onzin zoals de McGinley waren Tinkers. Verschillende kennissen genieten van de warmte en nostalgie onder hun eigen soort. We weten over John F, Reagan en Bill.
John Huston had een klein kasteel dat hij had teruggetrokken om en gekleed als een lokale schildknaap. Ik heb al deze rapporten. En ik altijd genegeerd De Ierse kwestie. Laat ze zichzelf op te blazen naar Engeland en terug, dacht ik. De domme en totaal verwrongen verering van alle dingen Ierse dat mijn soort vandaag doordringt me walgen.
Toeschrijven zoveel dat run van genen en hun geschiedenis wordt een vermoeide gewauwel van Tantem Ergoes en sentimentalisme, goud Ierse Kruisen en The Hibernian Rifles, Michael Collins, Glasnevin Cemetery, etc, shit die ik had geen opleiding of bewustzijn als een kind en jonge man. Waarom was dat? Het leek mijn ouders en grootouders sprak nooit van The Great Hunger, Ierland behalve op St. Patty's Day en vervolgens in de vorm van Kabouters, Ierse aardappelen, en mevrouw Murphy's Chowder, Ole Danny Boy. Ze wilden gewoon te assimileren, fuck het verleden.
Maar nu een reis naar The Old County is een opscheppen punt onder mijn soort in de buurt. Ze gaan op en op het bewonderen van de schoonheid van het land en de warmte van de mensen. Misschien moet ik voor mezelf. Maar geen enkel land reist, maar een grote stad met veel pubs. Geen ham en kool.