De trein van Nice getrokken in Turijn station na middernacht trok weer voor Milaan een paar minuten later. Het liet me staande op de lege platform kijken als de rode achterlichten groeide dimmer en verdween in de koude, eenzame nacht, en het enige teken van leven rond was de steeds vervagende rookwolken van witte, bracht adem die ontsnapte uit mijn rillingen lippen elke . vijf seconden of zo
Ik had geen geld; Ik had niet een goede maaltijd gegeten voor een paar dagen en als voor het wassen ... Ik had dat niet gedaan elk moment in het recente verleden.
Ik stond voor een tijdje met mijn kleine, verkreukelde en vrij leeg reistas liggen aan mijn voeten in de sneeuw, rond te kijken zonder veel hoop voor ergens warm en beschut aan de rest van de nacht door te brengen.
Er waren een paar donkere hoeken, stapels van het een of ander onder canvas, stapels kratten, en een van hen zou een beetje van onderdak hebben gegeven, maar niet veel. Ik had kouder, hongeriger geweest, verder van huis en was tevreden om ergens voor de nacht te settelen. Ik koos voor een diepe deuropening aan het einde van het platform.
Het zag er ongebruikt en uit de buurt van politieagenten of wachters die zou kunnen gebeuren te laat komen rond om te controleren of de wil van mij, maar als ik liep langs de rails weer in de richting van Nice Ik hoorde lage stemmen die leek te komen van achter die deur en een dunne lijn van geel licht ontsnapt uit eronder.
Mannen praten waren maar al snel hoorde ik vrouwen meedoen ook, met het gehuil van een baby gemengd in om het allemaal, dus ik duwde op de deur en het gaf een beetje.
De stemmen geluwd wanneer de deur begon te kraken en tegen de tijd dat ik mijn hoofd in de kamer een ongemakkelijke stilte had iedereen gevallen, zelfs de baby's had gezet. Verpakt in de kleine wachtkamer was een bijeenkomst van ongeveer twintig onderscheidende uitziende mensen, alle zigeuners zo bleek, reizen mensen, ongeacht de politiek correcte term is.
De mannen rond de twee bar elektrische haard aangesloten op een socket gemaakt manier om mij te laten, de bevroren nieuwkomer, een beetje van welkome warmte en we al snel geconstateerd dat er niet zou gaan om een zinvol gesprek zijn wat met geen van hen spreken Engels of Frans, en mij niet hebben veel Italiaanse en niemand van wat ze spraken. Maar er was een warmte, een solidariteit zou ik nooit tegengekomen overal dat ik reisde in Europa. Deze mensen trok me in en gaf me thee.
Na een uur of zo, toen m