De scène vóór mij nergens anders kon worden afgestemd op aarde. Uitgedroogd geel gras uitgespreid voor ons zo ver als het oog kon zien - alleen onderbroken door af en toe een paraplu boom en een paar honderdduizend migreren gnoes de vorming van een stoffige, dunne grijze lijn op de horizon naar het noorden. Als de zon bonsde van bovenaf naar beneden, warmte dampen danste uit de grond.
Dit was de Serengeti - een plaats met zijn gelijke niet! Negen dagen eerder mijn zes jaar oude zoon, Jerry en ik in Arusha, een prachtige Tanzaniaanse 'metropool' en het belangrijkste startpunt voor diegenen die begroting safari's boeken waren aangekomen. Zoals met alle bezoekers, het woord van onze aankomst verspreidde zich als wildvuur. Door een diner de eerste nacht, drie van Arusha's touroperators werden ons hof. Door het ontbijt van onze reis was geboekt. Twee dagen later waren we uit. Niets werd aan het toeval overgelaten.
Een jeep, chauffeur, kok, tenten, water (hoewel ik vond het best om mijn eigen te brengen) en het park vergunningen, zouden worden verstrekt voor ons als onderdeel van onze safari-pakket. Wildlife in overvloed Vijf dagen van fotografische hemel volgden. Tanzania's beste: Lake Manyara, Ngorongoro Crater, Olduvai Gorge al waren onze speeltuinen. Elk was een oase met zijn eigen unieke landschap en onvoorstelbaar gevarieerde flora en fauna. Tot slot, als ik keek over de rand van de Ngorongoro ik mijn camera neer. Geen foto kon doen rechtvaardigheid.
Degenen die daar niet wagen zal weet maar nooit! Al deze grandeur, en nog steeds de plaats van mijn roeping, de Serengeti, ver vooruit was. Dit was de safari ik had gedroomd. Een onopvallende wegwijzer in het midden van nergens gemarkeerd onze aankomst bij mijn 14, 763 vierkante km. gebied van dromen. We hadden vier dagen door te brengen in de Serengeti. Toch, binnen twintig minuten giraffen galoppeerden verleden in de slow-motion weg. Speelse zebra's in stofstormen hun eigen creatie gedanst. In de buurt, leeuwinnen liefdevol verzorgd speels welpen.
Dit leven lang fantasie bereikt werd al aangelegd voor onze film vast te leggen. Wat hebben we nodig? Ik weet dat we een glas water nodig. Ik bereikte, zag ik, telde ik één! Er was een fles water alleen in de doos. Vervolgens heb ik toegevoegd. Twee mensen, zes dagen uit, drie dagen te gaan, 13 flessen water verdwenen. Ik vermoed een fout in het plan. Met weinig keus, ik tegenzin overgegeven de laatste fles 'goed' water aan mijn nageslacht. Ik zou de twijfela