Verblijf thuis moeder Adventures: Awkward Conversations

Als ouder is het onze taak om ze veilig te houden, gevoed, warm, gekleed, en als ze jong zijn, vermaakt. Maar we hebben ook de zware verantwoordelijkheid van hun opleiding. Onderwijs in alles

. Ja, we moeten lezen aan hen, leren ze het alfabet en hoe te tellen tot 20. We leren ze hoe te spreken, helpen ze eerst gaan zitten, dan kruipen, dan lopen. Die, zoals de meeste ouders vinden, we later spijt van, wat met de rug praten en de lopende waar ze naartoe gaan gedrag.

Maar we hebben ook om hen te leren over de dingen die we zijn ongemakkelijk over.

Dood, bijvoorbeeld, is een heel moeilijk onderwerp. Het bespreken van ziekten die vertrekken mensen kijken, praten en handelen anders dan wat ze gewend zijn te zien kunnen zijn moeilijke gesprekken. En dan is er de verschillen in wat mama eruit ziet en wat papa eruit ziet. Dat gesprek heeft verlaten velen een ouder rood gezicht en soms sprakeloos, ik ben er zeker van.

Ik heb zeven kinderen. Ze variëren in leeftijd 19-7 maanden. Dus, ik heb deze 'lichaamsdeel differentiatie' gesprekken gehad. Ik ben er geweest, done that. Ik ben een doorgewinterde moeder. Ik heb dit.

Of dus dacht ik.

Een paar dagen geleden mijn kleintjes waren kijken naar de geanimeerde Mr. Bean-show. Nu zijn de meeste tijden deze show is prima voor mijn kinderen om naar te kijken. Er is niets 'slecht' over deze show. Er zijn echter een paar shows dat een vrouw die gewelfde en gezegend, als je wat ik bedoel te hebben.

Ik was in de keuken de afwas toen mijn twee jaar oude zoon schreeuwde naar me uit de woonkamer, "Mam, dat meisje heeft tieten zoals jij! Net als alle andere meiden! "

Ik stapte naar de woonkamer, het vermijden van oogcontact met hem en doen alsof ze mijn handen droog met een handdoek.

'Eh, ja, goed, alle meisjes hebben borsten. "Ik stotterde uit dan snel ging terug naar mijn heiligdom in de keuken.

ik dwaas dacht dat dit het einde van het zijn.

Toen hij snel zei:" Ik willen die borsten kietelen! "En dat viel hij terug in de stoel zat hij in de buik en lachte.

Ik stapte terug naar de woonkamer en probeerde wanhopig en falen jammerlijk mijn lachen te controleren, en verzekerde hem dat borsten niet voor kietelen. En toen ging ik terug naar mijn heiligdom was het mijn beurt om buik lachen.

Ergens langs de weg tussen mijn tienerzoon, die is 16, en de geboorte van mijn vier jaar oude dochter kreeg ik zacht. Niet langer heb deze gesprekken komen gemakkelijk. Voorbij zijn de dagen toen