De meeste van ons verafgoden onze moeder. Ik ben niet anders. Bij het drukken van deze nota, zou mijn moeder 92 jaar en 10 dagen hebben geleefd. Mijn moeder was een verpleegster van beroep. Haar rasion d'être was om anderen te helpen. Haar patiënten absoluut haar hield. Vaak stuurde ze haar gaven om hun waardering voor het compassionate care ze gemaakt om ze te uiten. Voor gehospitaliseerde familieleden, zou ze gekleed in haar uniform en zitten op hun bed in de nachtdienst. Welke troost dit moet zijn geweest? Bovendien, ze accepteren nooit een cent van hen voor haar beroep service.
"Ze zijn familie!", Zou ze uitroepen. Natuurlijk is zo'n dienaar wenste haar nakomelingen volgde haar in het werk van hun leven. En dat was haar wens voor me.To mijn eerdere geheugen, moeder kocht speelgoed arts sets voor mijn verjaardag gaven. En ze zou krijgen op de vloer en spelen "arts" met mij. Zoals we speelden, ze belde me Doctor Gavin. Ik herinner me dat dit gebeurt op ten minste drie gelegenheden. Ik heb geen terugroepen van ons spelen arts na het vierde leerjaar. Maar op onvoorspelbare momenten - en ze waren niet frequent - ze me zou noemen Dr. Gavin.
Tijdens mijn middelbare school carrière, ik herinner me haar bellen me Dr. Gavin keer. Na verloop van tijd kwam ik te beseffen dat de moeder was het programmeren van mij om anderen te dienen als arts, maar dat deed mijn eerstgeborene, haar eerste kleinkind niet happen.However, werd een arts. Ze bedient plichtsgetrouw anderen. Toen ze afgestudeerd aan de medische school, ik gefinancierd reizen moeder tot voltooiing ceremonie van mijn dochter als arts getuige. Na de ceremonie, we waren allemaal trots op onze nieuwe dokter in de familie.
Ik zachtjes klemde mijn moeder en de handen van mijn dochter en zei: "Ma, presenteer ik u, Dr. Gavin."