Autisme bij de Toy Store

ter, zal ik niet voel me zo slecht over het geld. Ik heb nog steeds te stoppen en kijken naar educatieve boeken, spelletjes en speelgoed. Iets dat hem kan leren wat ik weet niet hoe dat te doen. Terwijl we in dit eiland, hoorde hij zijn vader, die enkele eilanden was over met zijn oudere broer. Hij rende weg om zijn vader te vinden. Ik schreeuwde om te zien of hij veilig was en toen zijn vader antwoordde: "Ja, ik heb hem." Ik ging terug naar te kijken.

Ik stond op dit eiland met mijn handen op mijn heupen te kijken aandachtig naar iets, toen hij hier kwam vliegen onderaan het eiland bij mij. Zijn vader was komst naar, maar was enkele stappen achter. Nu autistische kinderen zijn niet bekend om hun coördinatie en evenwicht vaardigheden. Hij dat hij niet veer recht genoeg. Hij sloeg zijn hoofd recht in mijn uitstekende elleboog. Ik pakte hem en wreef over zijn hoofd en vertelde hem dat het me speet, maar echt het was zijn schuld. U zegt dat ik spijt me, omdat je iets weten als dat pijn doet. Toen hij leek in orde ik hem laten gaan.

Hij liep naar het einde van het eiland, waar een moeder stond met haar zoon. Ze waren op zoek naar het einde dop zodat ze waren niet echt op het eiland en ze niet zien wat er gebeurde, zodat hij hen vertelde. "Ze is net me pijn in mijn hoofd." hij zei. "Wie deed?" de kleine jongen gevraagd. "Gasp", zei I. "Nu ze niet de moeite honing hier te komen." Maar hij bewoog niet, hij de aandacht van een ander kind had. "Mijn moeder." hij antwoorde. "Ze gewond me hier." en hij wees naar naast zijn rechteroog. Ik was al op mijn weg naar het eiland om hem te krijgen, maar het was te laat.

Die moeder die stond daar opgesloten ogen met mij als ik pakte zijn hand leidde hem weg. Ik was zo vernederd, maar ik heb geprobeerd om het te borstelen en terug om te winkelen. Ze liep af met haar zoon in de hand, en enkele ogenblikken later verscheen een rode aproned werknemer aan de andere kant van het eiland. Ze was bijna net zo jong als mijn oudste zoon, die daar met haar handen op haar heupen, waardoor er geen doekjes om wie het was, werd ze de hoofdrol op. "Kan ik u helpen iets te vinden?" sneerde ze. "Nee, dank u" Ik murmmered bijna breken in tranen uit.

Ze stond daar zo lang dat ik werd ongemakkelijk en verplaatst naar het volgende eiland. Even later was ze aan het einde van die ene ook. Ik nam mijn zoon bij de hand stormde langs mijn man, nauwelijks om uit de woorden "laten we gaan." En we vertrokken. Ik huilde de hele weg naar huis. Toen we thuis