Toen mijn zoon werd gediagnosticeerd als autistisch ik herinner me vertelde de dokter hoe vreemd het was om een van die mensen met een speciaal kind. Ik herinner me het zien van dingen op het nieuws of op televisie specials over gezinnen opvoeden van kinderen met speciale behoeften of ziekten. Die programma's altijd leek het alsof het was een voorrecht voor die gezinnen die bijzondere mensen hebben in hun leven. Mijn ogen zou verscheuren en ik zou een klein gebed van dankbaarheid zeggen dat er goede mensen die er in de wereld ergens.
De shows zou altijd eindigen met beelden van een moeder, een vader en een zoete behoeftig kind in het midden, hand in hand tijdens het wandelen langs een trottoir of een rustieke pad met de zon in een aantal mooie hemel vol kleuren. Vreedzame tevredenheid is het beeld dat opkomt uit die omgeving. Ik herinner me vertelde de dokter dat ik nooit gedacht dat ik zou een van die mensen zijn. Nou ik ben niet een van die mensen. Omdat er geen mooie zonsondergang of rustige tevredenheid in het dagelijks leven van gezinnen met kinderen met speciale behoeften. Televisie is een illusie.
Dat wil niet zeggen dat we niet hebben enkele prachtige ervaringen met onze kinderen en soms waarderen we die ervaringen een beetje meer dan we misschien zouden hebben als ze niet autistisch. Er is gewoon geen enkele manier tevreden met iets dat zo veel moeite voor het kind dat we zo van houden veroorzaakt te zijn. Het beste wat we kunnen opbrengen is acceptatie en die kunnen komen en gaan met elke dag. Dat gezegd zijnde, het is echt een voorrecht om een autistisch kind op te voeden. Het is een kans om de wereld te zien door de ogen van iemand met een werkelijk uniek perspectief.
Mijn zoon dansen. Hij houdt van muziek en kan een nummer af te breken in de delen van de verschillende instrumenten, neuriën of nabootsen alleen die onderdelen. Als hij danst is het ook met het gevoel van de muziek. Zijn lichaam stroomt met zachte geluiden, en stuitert met zware beats. Hij wil niet schelen hoe hij eruit ziet of wat iemand denkt. Hij wil niet schelen waar hij is ook niet. Hij zal dansen in het midden van een ziekenhuis of in een supermarkt.
Hij begrijpt dat de muziek is bedoeld om hem te emotioneel te bewegen en hij is niet beschaamd om zijn gevoelens te interpreteren in beweging. Hij is niet proberen om zijn koelte of zijn seksualiteit te uiten. Hij kon schelen over de nieuwste popster, of de hipste dance moves, hij beweegt en geniet van de