Aan de kust kant van Beraban is de spectaculaire Tanah Lot Tempel. Een ander mooi Bali monument en historische wonder dat de mooie H nam me mee om te zien.
De unieke tempel is gebouwd op een rots in de zee en is een gezicht te zien. Zeer belangrijk om de hindoe volgelingen, wordt deze bijzondere tempel gebouwd ter ere van de slang goden, de beschermers van de zee. Er wordt gezegd dat er heilige slangen die zijn versierd in zwart en wit, dat zijn niet alleen de godheid pand maar fungeren als bewakers van de tempels, de bescherming van de heilige land van slechte invloeden.
We stonden samen op de rotsen en zag de golven rond de ingang van de drijvende tempel, als regen viel zachtjes op onze schouders. Het is een magische plek. Een plek die houdt in zijn handen de kracht van een leven en het vertrouwen en respect van een religie en een geloofssysteem dat is net buiten mijn bereik. Soms is het moeilijk als een buitenlander, die willen begrijpen, pijn om te geloven in iets, maar in plaats daarvan alleen maar een toeschouwer van al dit vertrouwen en het geloof in een hogere macht.
Religie is een krachtig ding, je hebt het over of je doet het niet. Ik niet.
Soms kan ik niet helpen me af wat het zou zijn om gewoon te geloven, om echt te geloven in iets dat groter is dan jezelf, het geloof dat iemand waakt over u dat iemand u belonen voor goed of je straffen voor zijn slecht als je laat dit leven. Ik heb niet dat geloof, ik weet niet wat ik geloof in het meer. Dus ik ga naar tempels, ik raak de rotsen die werden gesneden duizenden jaren geleden en ik vermoed dat de mensen die ze gesneden met zoveel liefde en dergelijke aanbidding.
Ik loop op blote voeten op hetzelfde terrein als de gelovigen liep voor mij en ik probeer wat hoe een beetje van wat ze krijgen. Een beetje geloof.
Barefoot. Het vinden van het geloof in de geschiedenis.