Bankvoorwaarden-Part I
Toen investeringsbanken begon crashen en er branden werd veel erudiete (in hun ogen, in ieder geval) de discussie in de media (print, audio, visuele en online) over wat nu precies de banken hadden gedaan, dat resulteerde in zo'n verwoestende wereldwijde crash. Een verscheidenheid aan termen die geen deel uitmaken van onze normale dagelijkse discussie bijgesneden herhaaldelijk op. Onder deze waren:.
Collateralized debt obligations, mortgage-backed securities, tranches, credit default swaps, en subprime hypotheken
Al deze termen zijn pas en te onpas, meestal door "deskundigen" die geen idee hebben om wat ze betekenen. Sommige banken is mislukt. Sommigen werden beschouwd als "too big to fail" en werden gered door de massale leningen van de federale overheid. Het Troubled Assets Relief Program (TARP) was, naar mijn mening, een vreselijk idee en het zou nooit zijn uitgevoerd. Het is niet kost ons zo veel als aanvankelijk werd beweerd, omdat veel van het geld is terug betaald.
Dat is mooi, maar het betekent niet dat het een goed idee was. Banken die door het kopen en verkopen van effecten moeten weten precies wat deze effecten zijn de moeite waard en wat beroep, eventueel, moeten ze als betalingen aan de banken niet zijn gemaakt, volledig en op tijd.
In plaats daarvan, veel banken bezig met wat leek op een bloeiende en winstgevende onderneming in instrumenten zonder duidelijke onderliggende waarde. De handelaren maakten geld omdat hun inkomen is gebaseerd op het creëren van een veel verkeer. Het hoger-level executives had geen idee wat er werkelijk gebeurt.
Ze begrepen niet de details van instrumenten hun banken hanteren, maar ze werden verzekerd door hun eigen in-house experts die hun bedrijf veilig was. De winsten waren goed, dus de leidinggevenden niet dieper graven.